Aan het gas

De zondagmiddagvisite borrelde nog even lekker weg terwijl ik in de keuken de laatste voorbereidingen trof voor de rijsttafel waarop ze als vliegen op de stroop waren afgekomen. Ik doe het niet vaak, maar eens in de zoveel tijd – als de druk te groot wordt – geef ik toe aan de wens (zeg maar gerust eis) van de echtgenoot om weer eens ‘gewoon’ Indisch te eten. ’t Is Moluks trouwens, een culinaire scholing overgehouden uit een vorig leven, maar het gaat er steevast in als Gods woord in een ouderling. Het kost me zo ongeveer een week aan voorbereidingen en voorkoken, dus ik geef doorgaans flink tegengas als het voorstel weer eens ter tafel komt. Waarna ik capituleer en de echtgenoot meteen in de kroeg rondbazuint ‘dat het eindelijk weer zover is’, zodat ik in elk geval niet meer terug kan. Ik kook dan ook meestal voor een mannetje of twintig, er blijft zelden iets over.
Deze zondagmiddag zag het er veelbelovend uit. Ik was riant op tijd klaar met de voorbereidingen, salades, atjars en andere bijschoteltjes stonden klaar in de bijkeuken, huisgemaakte prefabgerechten stonden prettig warm te wezen in de warmhoudkast van het fornuis; er moesten alleen nog wat laatste dingetjes worden gedaan. Zoals het stomen van de rijst en van de bao pao (gevulde deegpakketjes), het frituren van de pisang goreng (gebakken banaan) en van de prikadel (aardappel/vleeskroketjes) en het bereiden van de versgerechten – een stuk of zes.
Ik zette de wadjang (wok) op de grote middenpit en voorzag de overige vier branders van pannen met uiteenlopende inhoud. Daarna hoefde ik alleen nog maar de grote grillplaat over twee gaspitten te leggen om de saté te roosteren. Een moppie Bach hummend draaide ik de gaskranen open: fluitje van een cent nu, ik ging een tussendoorborreltje pakken op het terras. Het was er heel gezellig, iedereen in opperbeste stemming, dat werd een leuke middag. Na een minuut of wat haastte ik me terug naar de keuken, je moet de boel wel in de gaten houden tenslotte. En trof een koud en uitgedoofd fornuis: alleen de elektrische warmhoudkast zoemde me gezellig tegemoet. Gas op! En geen reservefles! Sinds ik in de binnenlanden van de Var woon weet ik ook wel dat je standaard een extra fles butagas in huis moet hebben, maar het was er – zoals zo vaak overigens – bij ingeschoten. Je moet er voor naar die ene supermarkt die dat speciale merk voert, of naar het tankstation voor dat andere (alle uitgiftepunten zijn strikt merkgebonden) en ik rijd ook niet graag met zo’n volle gasfles op de achterbank. Je stelt het dus uit. En nou was het te laat.
Met lood in de schoenen slofte ik terug naar het terras, hoe ging ik dit vertellen. Ik durfde niet eens het geanimeerde gekrakeel te onderbreken. François, de kleine aannemer, zag me aarzelend aanschuifelen en zag meteen dat er wat mis was.
“Quoi?”
Ik legde het uit.
“Ah non! Pas ça! Ik wil mijn ‘repas Mluccien’!” Hij is een liefhebber van het eerste uur. Hij drukte me zijn glas in de hand en sprintte naar zijn camionnette. Om een kwartiertje later terug te keren met een volle gasfles die hij net zo flux aansloot op het fornuis.
“Voilà”, grijnsde hij tevreden, “fait ta cuisine!”
“Waar heb je die fles vandaan?” vroeg ik verbijsterd, “alles is dicht”.
“Ah, mais pas chez moi hein.” Hij had z’n eigen gasfles van zijn fornuis gesloopt. Hij is erg dol op saté met pindasaus.
Het werd een memorabele lunch die tot aan de avondschemering duurde, zoals het hier hoort.
“Wat had jij nou met François”, vroeg de echtgenoot later op de avond, “hij was ineens weg. Toch geen ruzie?”
“Neu,” zei ik losjes, “moet alleen wel morgen even iets goedmaken.”
“Je doet maar”, bromde hij slaperig.
“Komt goed.” En terwijl ik de lichten uitdraaide voegde ik er nonchalant aan toe: “Kun je morgen twee gasflessen voor me meenemen? Eentje bij de supermarkt en eentje bij het tankstation?”
Ik ben er niet mee weggekomen.