Achtervolgd door nieuwe schoenen

Geheel tegen mijn zin in moest ik nieuwe schoenen. Oude aftrappers definitief doorgetrapt, nieuwe onontbeerlijk voor het buitenwerk dat er weer aan zit te komen. Die schoenen had ik natuurlijk op internet kunnen uitzoeken. Maar ik heb er een hekel aan dat, als ik iets bestel, ik vervolgens tot in lengten van dagen ‘op maat gesneden’ reclame voor gelijksoortige producten opgedrongen krijg. Of ik nu de krant probeer te lezen, m’n blog vol schrijf, of m’n Facebookpagina bijhoud, steeds weer die rotreclames waar ik niet om gevraagd heb. Je moet eens weten wat je voor je kiezen krijgt als je op Facebook hebt ingevuld dat je uit 1905 stamt, op Twitter over wielrennen correspondeert en op je blog over Zuid-Frankrijk ook af en toe een recept publiceert. Volgens de ‘ads’ ben ik de ultieme kandidaat voor tal van relatiesites, moet ik me in een scala aan spannende sportpakjes hijsen en ben in dringend aan vetverbranders en diëten toe.
Naar de fysieke winkel dan maar. Buitenspecialist Gam Vert zat net in een giga-verbouwing, de supermarkt doet alleen in slaapkamersloffen, dus ik week uit naar de vorig jaar met veel bombarie geopende La Halle aux Chaussures een dorp of wat verderop. Dat had ik beter niet kunnen doen. Onder begeleiding van een tot muzak vermalen mopje house betrad ik via een voor de buitenwereld vrijwel onvindbare klapdeur in een glaswand, een armoedig slecht verlichte hal waar rij na rij schoenendozen stonden uitgestald. Hier en daar met voorbeeldschoenen er bovenop, maar toch vooral veel schoenendoos. Er was een balie met kassa naast de ingang zonder cassière, en ook verder was het er doodstil. Afgezien van die housemuzak dan. Ik dwaalde wat rond, vond niet wat ik zocht, en was al op weg naar de uitgang toen ik bij toeval op de ‘promo’-afdeling stuitte. Spul van onbestemde origine tegen ramsj-prijzen. En laten daar nou net de begeerde droomstappers in de juiste maat tussen staan!
Na een keer of wat roepen bij de kassa kwam er een geeuwend nagelvijlende deeltijdblondine (de helft van het haarwerk was al ruimschoots uitgegroeid) achter een schap vandaan. Ik betaalde met m’n Franse bankkaartje en werd zuur aangekeken: een extra handeling. Wel kreeg ik een chique papieren tas mee, maar die kwam vast nog van de opening vorig jaar; de stapel achter de kassa was indrukwekkend.
Thuis schakelde ik de pc in voor de dagelijkse arbeid en checkte nog even de reacties op m’n zakelijke Facebookaccount.
Onontkoombaar was daar in de rechterbalk de advertentie van La Halle aux Chaussures. Of ik behalve ‘modderstampers’ hoge hakken wilde, métershoge hakken. Ik weet dat ik er nog maanden aan vast zal zitten, pop up blokkades helpen niet.
Voortaan betaal ik alleen nog cash. Altijd, overal. Misschien kan ik op die manier Big Brother nog even ontlopen. Tot de drones-surveillance hier in Frankrijk net zo legaal is geworden als in Nederland zojuist werd toegestaan.
Ik vind de toekomst eng. Maar ik vind het ronduit angstaanjagend dat niemand zich er blijkbaar druk over maakt.