Adelaarsleed

Vanmorgen vroeg was ie er weer, de majestueuze adelaar. Hoog in de lucht stond hij (of zij, geen idee) doodstil, de grote vleugels vrijwel onbeweeglijk profiterend van de thermiek, de haarscherpe blik strak gericht op het bos dat onze heuvel bedekt. Normaal gesproken zou ie op zoek zijn naar de minuscule prooi die wij niet eens in het kreupelhout vermoeden, maar die zo’n adelaar feilloos als maal weet te scoren. Ik keek gefascineerd toe, wachtend op de habituele duikvlucht. Die kwam niet. Alweer niet. Met een door merg en been snijdende schreeuw zwenkte hij af en verdween naar de bergen verderop, daar waar ik zijn nestelplek wist. Een beschermde plek, er mag niet op deze koningsvogel gejaagd worden. Jarenlang waren ze met z’n tweeën. Ze cirkelden in steeds hoger klimmende spiralen speurend over de heuvels. Tot een prooi zich manifesteerde. Dan volgde die duizelingwekkende duikvlucht.
Zo’n twee weken geleden begon hier het jachtseizoen. Vanwege de beweerde overlast van everzwijnen lekker vroeg dit jaar. In de weekeinden en op woensdag zijn het geknal en de huilhonden vaste prik. De rest van de week ook, maar minder want dan mag het officieel niet. Tot ergens in maart/april zal het doorgaan, afhankelijk van het afschot. En dan legt alles wat in het vizier komt het loodje. Want hazen, konijnen, fazanten zijn leuk meegenomen, al is het maar bijvangst. Het gaat om ‘gros gibier’, om de oerkick, om aftroeven en opsnijden in de kroeg.
Maar in tegenspraak met de krantenberichten zijn everzwijnen hier in mijn deel van de Var dun gezaaid. De kans dat je als jager met zo’n indrukwekende sanglier op je voorbumper gebonden langs de kroeg kunt paraderen is minimaal. Dus zoek je een alternatief. Met een lullig konijntje kun je niet aankomen. Met een adelaar wel. Waarschijnlijk was het gewoon platte mazzel, want een adelaar in duikvlucht schiet je niet zomaar neer. Maar onder die juten zak achterin de pick up waarmee beroeps-chomeur Louis bij het café kwam voorrijden lag wel degelijk zo’n koningsvogel. Het jachtvolk troepte er bewonderend omheen.
“Wat? Een adelaar? Tu déconne, quoi!” De mobieltjes kwamen te voorschijn om een plaatje te schieten van de trotse jager met zijn buit.
Of Louis al wist wat hij ermee ging doen? Een adelaar is nou eenmaal geen soepkip. “Opzetten”, twijfelde hij. Maar dat vergt een ervaren preparateur, eentje die je illegale vangst hoogstwaarschijnlijk aangeeft.
Die adelaar is ongetwijfeld in de vuilcontainer verdwenen.
En die andere vliegt rond, in eenzame cirkels. Altijd boven dezelfde plek op de heuvel. Op zoek naar zijn gesneuvelde maatje? Je zou het bijna wel denken. Want die duikvlucht, die blijft steeds maar uit.