Aftanken

“Nou…” zei de mevrouw van de tabac, “in de stad misschien?”
De voorpagina van de Var Matin schreeuwde het in z’n toonbankbakje naast haar zo ongeveer uit: raffinaderijen geblokkeerd, personeel in staking, tankstations vallen droog. Maar voor de ondanks een snoeiharde mistral in short en halve hemdmouwtjes gestoken toerist was het blijkbaar nog niet duidelijk dat je voor benzine niet in het dorp moest wezen. Niet dat het dorp een tankstation heeft, maar dat doet er even niet toe. Wil je op het ogenblik ergens in Frankrijk nog kans maken op een drupje brandstof, dan moet je in een serieuze stad of langs de snelweg een paar uurtjes in de file gaan staan. En dan maar hopen dat de pomp niet net leeg is als je aan de beurt bent. Is er intussen een bordje ‘pénurie’, ‘en panne’, ‘vide’, ‘rupture’ of iets vergelijkbaars opgehangen, dan kun je opnieuw op jacht. M’n vriend uit het landelijke Tourtour moest vijf (!) grotestads tankstations af voor ie z’n bolide vol kon gooien. Een extra tankje vullen? Verboden!
Ik heb het eerder meegemaakt; ook in 2000, 2010, 2013 en 2015 ging het om uiteenlopende redenen mis met de brandstofvoorziening.
Daar leer je van. Dat je bijvoorbeeld altijd een reservetankje in de cave moet hebben staan. Gebruik je ‘m niet voor de bosmaaier, dan kun je er in elk geval op terugvallen als je auto droog dreigt te vallen. En dat je moet luisteren naar je omgeving. Als journalist volg ik weliswaar de nieuwsvoorziening op de voet, maar de dorpstamtam is toch altijd net even iets sneller. In de kroeg, bij de tabac, of de bakker hoor je de ‘buzz’ voor het nieuws geworden is. En als je verstandig bent, luister je ernaar en gooi je ergens in de buurt je tank èn je tankje vol voordat de files en de mededeling ‘à sec’ je hebben ingehaald.
Of we het met onze ‘voorraden’ gaan redden is weer een ander verhaal.
Vanochtend vroeg werd met veel machtsvertoon de raffinaderij in Fos-sur-Mer bij Marseille ontzet; de blokkades en blokkeerders werden door de oproerpolitie met harde hand verwijderd. Prompt kondigden de vakbonden CGT (Confédération Générale du Travail) en de FO (Force Ouvrières) aan dat vanaf vandaag alle raffinaderijen in Frankrijk (dat zijn er acht) plat gaan wegens het gebruik van excessief geweld door de overheid: “ze behandelen ons als terroristen”.
Premier Manuel Vals gooide nog eens olie op het vuur door te verklaren dat “ook de andere blokkades – desnoods met geweld – zullen worden opgeheven.”
“Frankrijk laat zijn economie niet gijzelen door een minderheid”, voegde president Hollande daar nog aan toe.
Maar intussen ligt het land wel zo’n beetje op z’n gat. Ook de treinen, het vliegverkeer en de ferries staken. Weliswaar niet allemaal tegelijk en niet permanent, maar een reisje van A naar B is in Frankrijk even geen ABC-tje meer. En dat allemaal om ‘le loi de travail’, een wet van minister Miriam El Khomri, bedoeld om de economie weer op gang te helpen door onder meer een versoepeld ontslagrecht en langere werktijden. Het kwam niet door het parlement, maar via artikel 49-3 van de grondwet kon het toch doorgedrukt worden. Vakbeweging natuurlijk razend. En jawel, ik snap het wel, en ik voel wel mee. Maar dat Frankrijks economie nou niet echt top draait is ook wel duidelijk.
Intussen ben ik blij met het Fiatje Panda van de echtgenoot. Met volle tank. Verbruik: 1 op oneindig of zo. Maar vaker dan één keer in de maand staat ie niet aan de pomp. Mooi vooruitzicht.
Nou Frankrijk nog…