Afwijkend stemgedrag

Vandaag gemeenteraads-verkiezingen in het oude vaderland. Iets van 29% opkomst op dit moment. En net als die weggebleven kiezers voel ik me niet betrokken, bij tv-debatten zap ik weg. Na een kwart eeuw in het zuiden is Nederland nogal uit beeld geraakt. Al vind ik het wel mooi dat de boekhandel in ´mijn´ Rotterdam straks weer gewoon Donner heet. Zo hoort dat, gewoon een mooie, goed lopende winkel en geen keten die zich hoogdravend Polare noemt, de tent leegzuigt en de boel vervolgens failliet laat gaan.
Komende zondag zijn er raadsverkiezingen in mijn dorpje. En nee, ik doe weer niet mee. Ik weet heus wel dat ik als immigrée mijn stem zou mogen uitbrengen, maar dat vergt dan eerst allerlei ingewikkeld administratief gedoe via een heel leger aan bureaukramptenaren en ook daar heb ik geen belangstelling en geen tijd voor.
Misschien ben ik ook niet zo´n idealistische gelovige als het over democratie gaat. In elk geval niet in de huiselijke kring. En in mijn gehucht maakt het maar weinig uit wie er aan de macht is. In een extreem centralistisch bestuurd land als Frankrijk maakt Parijs de dienst uit, zelfs als het om een simpele bouwvergunning voor een dakkapel gaat. Tuurlijk, er wordt genoeg gerommeld en er is altijd wel een ‘mannetje’ te vinden dat hem zwart aan je dak plakt. Maar als er per ongeluk een champêtre met een rothumeur langs komt, kun je ‘m er meteen weer afslopen.
En dan hebben we nu tegenwoordig ook nog Brussel. Waarschijnlijk doordat ik al zo lang onder gelijkgestemden verblijf, ben ik zelf ook graag tot overdrijven geneigd geraakt. Ik vind dus dat zelfs de parlementsverkiezingen eigenlijk niet veel meer dan provinciale verkiezingen voorstellen.
Wanneer we in de dorpskroeg zo´n beetje bespreken hoe we het leven hier aantrekkelijk kunnen houden, dan stellen we steeds ontmoedigd vast: Parijs, Brussel, we gaan er niet over, maar ze horen eigenlijk ook niet over ons te gaan. En dan nemen we er nog één. Of twee. En dan denk ik dat ik er eigenlijk wel vóór ben: een onafhankelijke Provence. Wat kan het ons schelen wat ze in Parijs, Brussel, in Normandië, dan wel ter hoogte van Bretagne of het trieste Lille vinden?
Ander volk. Frankrijk bestaat niet. ’t Is een kluitje aan elkaar geklitte departementen waar de mentaliteit en de opvattingen zo’n beetje per vierkante kilometer verschillen. En per inwoner.
Ik kwam onlangs onze burgemeester in het café tegen. Hij komt er zelden, maar ja, verkiezingstijd; hij wil herkozen worden. Ik mag die man niet. Hij mij ook niet trouwens. Omdat hij weet dat ik weet dat hij -laten we zeggen- ´flexibel´ met zwartwerkerij omgaat als het hem uitkomt, al of niet in functie. Net zoals hij weet dat ik weet dat hij een Tunesische schoonmaakster op grond van ´werkweigering´ ontsloeg omdat ze vroeg of ze de buitenkant van de ramen van de ´mairie´ een dagje of wat later mocht lappen toen het min 3 was en het sneeuwde. Die Tunesische mevrouw is namelijk mijn vriendin.
Ik geef die burgemeester al een tijd geen hand meer, dus ik wendde me in het café tot Sjaak de Boskabouter, zo zijn we hem nou eenmaal gaan noemen. Want hij ziet er zo uit. Ooit was hij uitbater van een extreem slechte poging tot pizzeria waar het wonderbaarlijk genoeg altijd even extreem gezellig druk was. Zijn resto is al lang geleden in andere handen over gegaan. Sindsdien is hij raadslid, zelfs zo ongeveer wethouder. Hij kent die burgemeester dus van nogal nabij en vertelde over een heel andere ervaring. Toen twee van onze dorpsgenoten een paar jaar terug op weg naar vakantie in Portugal, in Spanje dodelijk verongelukten, regelde diezelfde burgemeester binnen twee dagen alle internationale gedoe met betrekking tot de begrafenissen. Dat dan weer wel.
“Mwah, on est là pour tout le village hein”, zei de boskabouter. Ook hij moet nog herkozen worden.
Nee, ik ga niet stemmen. Zoals bijna niemand van mijn vrienden in het dorp. En het zou me meer dan verbazen als ik maandag hoor dat er bij ons meer dan 29 komma zoveel mensen naar het stembureau zijn gekacheld.
Want zondag zeggen we tijdens het apéro al knipogend tegen elkaar: we regelen het zelf wel. Comme d’habitude.