Archaïsch genoegen genekt

En dus kreeg ik vandaag een met vertraging bezorgde brief van Xavier van Leeuwe, Hoofd Lezersmarkt van NRC Media BV via onze grimmige facteuse bezorgd.
Ik citeer: “Helaas moeten wij u mededelen dat NRC Media op 1 december 2013 stopt met de distributie van NRC Handelsblad op uw adres. Het aantal kranten in het land van bezorging is te laag om deze service nog langer aan te kunnen bieden.” Rare zin (het gaat niet om het aantal kranten, maar om het aantal abonnees) en een nog veel raarder besluit. Ik voel me niet alleen geschoffeerd, maar ook gediscrimineerd.
Kijk, ik ben al iets van veertig jaar geabonneerd op NRC/Handelsblad. Toen ik naar Frankrijk emigreerde, hield ik die krant aan. Met twee of drie dagen vertraging (afhankelijk van de luimen van de meestal chagrijnige facteuse) zit hij keurig bij de post. Dat ik dan ´oud´ nieuws onder ogen krijg, geeft niks; het gaat me juist om de toegevoegde waarde, de duiding van het nieuws, de achtergrondverhalen, de colums, de opiniestukken. Voor het snelle nieuws hebben we de hele dag internet, inclusief ´s ochtends de elektronische Telegraaf voor de ‘raw cut’.
Een van mijn heimelijke genoegens -ik geef het eerlijk toe- is dat ik graag kranten lees onder het eten. Dat is vast niet ‘comme il faut’, maar ik vind het een prettige manier van kennisconsumptie. Heerlijk met zo’n knisperende krant naast je bordje aan een ruime tafel en dan om de zoveel tijd katerns uitwisselen met je echtgenoot. Dat maakt een maaltijd tot een lekker lang gerekt eetleesfeestje. En het staat in geen enkele verhouding tot het bord op schoot voor de tv. Ook niks mis mee, maar dat reserveer ik voor voetbal op zondag.
Na een paar Franse kranten bewaar ik bij wijze van toetje NRC/Handelsblad altijd voor het laatst. Een prettige krant die méér te bieden heeft dan ´hard nieuws´ en die me -denk ik- een redelijke indruk biedt van wat er zoal in het oude vaderland (en elders) speelt. En hoe er daar gedacht wordt.
Het zogeheten buitenland-abonnement op de NRC, dat me nu wordt afgejat, kost een bom duiten. Ik heb het er altijd graag voor over gehad. Ook toen ik een tijdje op een afgelegen berg in Portugal woonde waar de post maar één keer per week werd bezorgd. Kreeg ik drie of vier van die kranten tegelijk, heerlijk! Snoeplezen!
En nu dus die brief. Van Xavier van Leeuwe, die mij luid en duidelijk te verstaan geeft dat ik niet ´rendabel´ meer ben en dat mijn buitenlandabonnement wordt opgeheven. “Weet ik al jaren, dat je niet rendabel bent”, grapte mijn man nadat hij de brief gelezen had. Hij dook meteen achter de Nice Matin toen ik vernietigend terugkeek.
Meneer Van Leeuwe had ‘ter kennismaking’ een exemplaar van de weekeditie van zijn krant bij zijn brief gedaan. Daarop zou ik me eventueel mógen abonneren. Een knusse weekkrant van ruim een week eerder, waar alles uitgefilterd was dat ik graag had willen lezen, en al gelezen had in de dagkrant van mijn dus straks opgeheven abonnement.
Ik mócht me overigens ook nog abonneren op de digitale versie. Maar ik zie het niet zo zitten, met een bordje naast je pc achter je bureau.
Geen e-reader? Nee! Ik vind het tamelijk onzinnig om voor elke e-krant of voor elk e-book een ander modelletje aan te moeten schaffen omdat de hele handel niet compatible is.
Bovendien: voor je ´t weet, gooi je je glas over zo’n tablet heen en dan kun je zo’n ding echt niet even te drogen hangen om de krant daarna uit te lezen.
Ik zal wel antiek zijn, maar een krant en een boek behoren van papier te zijn en naar inkt te ruiken. En je moet ze gewoon naast je bordje kunnen uitspreiden. Het knisperen als je een krantenpagina omslaat, is onlosmakelijk verbonden met mijn heimelijk genoegen: snoeplezen tijdens het eten.
Ik heb de uitgever inmiddels gevraagd hoe ´rendabel´ het is om trouwe abonnees weg te jagen. Het antwoord van service@nrc.nl moet nog komen.