Beam me up Scotty

Onlangs is de ‘vigilance attentat’ hier in de regio verlengd tot 10 april. Wat inhoudt dat er bij ons (en verder ook in Parijs en omgeving) nog steeds op volle sterkte wordt gewaakt tegen het plegen van aanslagen, in de nasleep van Charlie Hebdo.
Ook hier op het dorp. Tuurlijk. Voor het schooltje staan wel drie dranghekken, op de invalidenparkeerplaats voor het café mag je je auto niet kwijt (maar dat mocht toch al niet, en de enige mobiele invalide van ons gehucht verplaatst zich per elektrische rolstoel, dus die parkeert rechtstreeks in het café), en de champêtre bewaakt -behalve de oversteekplaats voor het schooltje- nu ook het caféterras. Wat hem goed af gaat onder het genot van een glas pastis voor de moeite.
Ik zwaaide hem gedag, terwijl ik langsreed naar het lokale filiaal van de Crédit Agricole, waar een kersvers chequeboek op me lag te wachten. Nou ja, filiaal. Meer een minuscule, helverlichte etalageruimte waarin de beschikbare meters redelijk verdeeld zijn tussen het voor en achter van de halverwege het vertrekje opgestelde balie.
Een balie nog zonder tralies of kogelwerend glas met microfoontjes erin, of krappe gleuven voor het doorschuiven van begeerde bankbiljetten. Je leunt er gemoedelijk voorover als je je bankzaken regelt terwijl je de laatste roddels uitwisselt.
De enige concessie die aan eigentijdse beveiliging is gedaan, heeft vorm gekregen in een sluis. Naast de etalage is de solide olijfhouten deur die decennia lang als toegang dienst deed, vervangen door een krap bemeten cilinder van doorzichtige kunststof. Na het indrukken van het groene knopje op het paneeltje ernaast, schuift de voorste helft van de cilinder open. Je stapt naar binnen. Daarna sluit de schuif hermetisch achter je dicht. En vervolgens ben je geheel afhankelijk van het humeur of de aandacht van de bankbediende van dienst voor het tijdstip van bevrijding, wanneer de binnenschuif opengedaan wordt vanachter de balie. Is het gesprek dat binnen aan de gang is geanimeerd, dan kan het wel eens even duren. Dat sluisje heeft een hoog ‘beam me up Scotty’-gehalte.
Ik ben tamelijk claustrofobisch aangelegd, je moet me niet opsluiten, ik pas niet in een hokje en al helemaal niet in een hermetisch gesloten cilinder. Dat weet men, bij de bank. Sinds ik dat sluisje een keer rammend en schreeuwend zo goed als geforceerd heb. Geen opzet, ‘force majeur’. Sindsdien zwaai ik even voor het raam van de banketalage en dan glijden beide cilinderdeuren tegelijkertijd open voor een vrije doorgang. De onverschrokken bankemployé gelooft niet zo in onverwachte terreurdreiging van mijn kant, die heeft ie al meegemaakt. En voor bankrover mis ik voldoende overtuigend het talent.
Bovendien is er altijd nog de champêtre. Als ie zijn glas op tijd leeg heeft natuurlijk.