Bezuinigingen

Er moest iets met de fosse septique. Sinds een paar jaar gelden er nieuwe normen, en daaraan voldoet onze oude beerput niet. Er plofte een brief in de bus die een inspectie aankondigde. En net als iedere rechtgeaarde zuiderling wachtten we eerst maar eens op die controle. Die kwam niet.
Twee jaar lang niet. Maar vorige maand dus wel. “Ouwe troep”, concludeerde de inspecteur, “moet helemaal vervangen.”
“Maar hij doet het nog prima hoor”, wierp ik tegen, “en ik gooi er elke week Eparcil (een zakje met strontvretende bacteriën) in.”
Dat was heel verstandig, en milieubewust, en verantwoord. Maar regels zijn regels: vervangen die ouwe meuk, wegens ‘hors normes’.
Daar moet een graafmachine aan te pas komen. En omdat de fosse op een onhandige plek een paar berges (terrassen) lager dan het huis ligt, moeten er een paar bomen om, anders kan die graafmachine er niet door. Ik ben daar zwaar tegen, maar verzet komt ons te staan op een torenhoge boete. Met ernstige tegenzin toog ik dus naar de mairie om de benodigde vergunning (demande d’autorisation de défrichement) op te halen.
Dat ging zó maar niet. Ik ‘mocht’ terugkomen met m’n hele doopceel, waaronder paspoort, geboortebewijs, bewijs van bestaan, van woonadres, van kredietwaardigheid, van braaf burgerschap en nog zo het een en ander, waaronder het bewijs van mijn al dan niet huwelijkse staat. ‘Dat gaat je geen donder aan’, had ik de ambtenaar van dienst graag toegevoegd. Maar ja, die boete hè.
Na overhandiging van het hele zwikkie kreeg ik een formulier toegestopt: “Invullen en ondertekenen.”
Ik keek er naar. En gaf het terug. “Da’s een oud formulier.”
Vol ongeloof keek de baliekluiver me aan: “Pardon?”
“Hier staat bij ‘civilité’ dat ik kan kiezen uit Madame, Mademoiselle, of Monsieur. Dat Mademoiselle is vorig jaar februari door premier Fillon per ministerieel besluit afgeschaft. Wegens discriminerend voor vrouwen. Dus dat formulier is niet meer rechtsgeldig. Dus in geval van verzekeringen en zo….”
Daar moest hij even over nadenken. Om met een even simpele als briljante oplossing te komen.
“U stuurt gewoon uw man! Die kan Monsieur aankruisen.”
Ik overwoog nog even om uit te leggen dat dat formulier ook dan nog steeds verouderd was. Ik heb het maar gewoon ingevuld. En om een extra stempeltje plus de handtekening van de loketbediende gevraagd. Dat deed zijn status zichtbaar goed, er brak een blije glimlach door.
“Weet u”, vertrouwde hij me bij het afscheid toe, “Ik wist het natuurlijk wel. Maar die oude formulieren moeten op. Bezuinigingen.”
“Hoeveel heeft u er nog?” vroeg ik meevoelend.
“Een kleine duizend”, schatte hij.
Ons dorp telt nog geen vijfhonderd zielen, zo’n autorisation wordt een tiental keren per jaar aangevraagd. Er zullen dus nog tot in lengten van dagen ongeldige vergunningen worden uitgegeven.
“Blijven stempelen”, zwaaide ik ten afscheid.
Verheugd knikkend zwaaide hij terug.