Blote borstvoeding

Jawel, ik heb alweer geluncht op een mooi terras. In het centrum van een minstens zo mooi dorpje als het mijne, even verderop, met een pleintje waarop ook twee andere terrasjes een prettige plek onder de platanen hadden gevonden. Het ging om afscheid van goede vrienden. Zij moest terug naar het reguliere leven in NL, hij als dierenarts naar Hanoi om namens de VN kippen- en varkensgriep te bestrijden. Of zoiets.
Vanuit een ooghoek zag ik een pril ouderpaar langs komen: hij, een magere slungel met een verse boreling over de schouder gedrapeerd, zij, een volvette roomkaas die met buggy en enorme luiertas achter hem aan zeulde. Ze installeerden zich op het caféterrasje tegenover ons eethuis. Ik bepaalde mijn aandacht weer tot het tafelgesprek en mijn bordje risotto met rivierkreeftjes.
De trek verging me al snel.
Want het was vrijwel onmogelijk het tafereel op het caféterras te negeren.
Trots om zich heen kijkend gooide het moederdier een enorme blote borst uit haar op de rek gekochte truitje en gebaarde naar de slungel aan de overkant van het tafeltje dat hij kon komen ‘aanleggen’.
Dat wil zeggen: de jonge vader kon de baby overhandigen. De zuigeling spartelde tegen en hij of zij probeerde wanhopig te ontsnappen aan de speen die hem met kracht werd aangeboden. De heen en weer deinende melkfabriek ontlokte slechts een hartverscheurend gekrijs. Na wat geduw en getrek gaf de moeder het voorlopig op, ze liet het kind in haar riante schoot afdalen. De borst bleef buitenboord bungelen.
Voorbijgangers en terrasbezoekers keken gegeneerd de andere kant op, de uitbater van het café schoot schielijk naar binnen. Toen er even later een autootje van de ‘Police Municipal’ voor het terras stil hield, begreep ik waarom. Vanuit het geopende portierraampje blafte de ‘champêtre’ van dienst dat dit een schending van de openbare eerbaarheid was, en zwiepte er met een worstvingertje een nadrukkelijk ‘non non non’ achteraan. De jonge moeder keek schaapachtig, de slungel naar de verse pamper die hij uit de tas had gepulkt.
Ik weet het niet hoor, noem me gerust conservatief. Maar ik vind het nogal raar om zó ostentatief borstvoeding in het openbaar te geven. In elk geval wil ik er geen getuige van zijn als ik ergens met goede vrienden lekker zit te lunchen. Geen idee of die beambte van de Police Munipale wettelijk gezien terecht ingreep. Maar ik vond dat hij gelijk had. En dat vind ik niet gauw.
Het prille ouderpaar was gelukkig al vertrokken toen we aan het dessert toe waren: yaourt pendu (hangop) in mijn geval. Tja.
We namen een nabeschouwend glaasje bij koffie. Was dit modern? Of gewoon impertinent? Ben ik ouderwets? Of zou een béétje decentere manifestatie van moederschap gewoon van beschaving getuigen?
Roept u maar. Ik ben op z’n minst verbijsterd.