Coulioure: óók Zuid-Frankrijk, bijna Spanje

Behalve bijzonder is Zuid-Frankrijk tussen Italië en Spanje vooral lang. Wat er zoal in de buurt van Italië te beleven valt, is genoegzaam bekend. Maar ook in de buurt van de Spaans/Catalaanse grens vind je genoeg voor een ontdekkingsreisje.

Wanneer je door de kleurrijke, nauwe straatjes van Collioure (Pyrénées-Orientales, 66) wandelt, doen de talrijke restaurants hun best om hun Catalaanse gerechten aan te prijzen en je naar een van hun tafels te lokken. De eethuizen die hun visgerechten met mosselen en garnalen aanprijzen, zijn niet op één hand te tellen. Het is uitkijken om niet in een toeristenval te trappen. Het dorp aan de Middellandse zee telt nauwelijks 2500 inwoners en toch bevinden er zich op haar grondgebied meer dan 80 restaurants.

Gekend voor zijn ansjovis

Vermits Spanje niet veraf is, hoor je er ook regelmatig een woordje Spaans praten.

Mij lijkt het aangewezen om niet in juli of augustus af te zakken naar dit vissersdorpje, zelfs einde september worden de straatjes nog overrompeld door kuierende vakantiegangers die zich vergapen aan de uitgestalde waren in de talrijke souvenirwinkels. Collioure is gekend voor zijn ansjovis, ik kan dus niet weerstaan aan het verlokkelijke aanbod van deze ingemaakte visjes.

Collioure heeft echter meer te bieden.

Klokkentoren in kerstsfeer

Klokkentoren als vuurtoren

De gotische église Notre-Dame-Des-Anges dateert van de 17de eeuw en is langs drie zijden omgeven door de zee. De beroemde klokkentoren, die in de middeleeuwen als vuurtoren dienstdeed, domineert het landschap.  In de kerk valt het rijkelijk versierde retabel van het hoofdaltaar op en staat in schril contrast met de sobere hoofdingang.

Concentratiekamp in het château

Aan de overzijde van de baai domineert Le Château royal, dat meer dan een bezoekje waard is. Het is een middeleeuws kasteel waarvan we in de 13^de eeuw de eerste geschriften in de geschiedenisboeken terugvinden. Het onderging in de daaropvolgende eeuwen talrijke wijzigingen. Het kasteel deed in de 2^de wereldoorlog dienst als gevangenis en tijdens de Spaanse burgeroorlog werd het gebruikt als een soort concentratiekamp. De verschillende torens bieden mooie uitzichten op het pittoreske dorpje met haar vissersbootjes.

Meer zuidelijker, op de grens van Collioure, op een hoogte van 223 meter bevindt zich het Fort Dugommier, een militaire verdedigingsvestiging die nooit dienstgedaan heeft waarvoor het gebouwd werd.

Crique de l’Ouille, Argelès-sur-Mer

Vanuit Argelès-sur-Mer kan je via de sentier littoral naar Collioure wandelen. De wandeling is vrij intensief omdat ruwe rotsblokken de weg langs de kuststrook onderbreken en je dus regelmatig moet klimmen en dalen om het obstakel te omzeilen. De trappen beperken het klauteren tot een minimum. We krijgen echter nooit het wauw-gevoel dat ons wel overvalt langs de kustwandelingen langs de Côte d’Azur. Vooroordeel? Tijdens de terugweg blijven we iets verder van de kuststreek zodat de wandeling gemakkelijker is. De uitzichten daarentegen moesten we dan ook missen.

Wanneer je in de buurt bent, moet je zeker eens halthouden in Collioure, maar of het een omweg of vakantie waard is, laat ik aan jullie over.