De drank en vrouwen van Daisselflower

Hij zei het echt, al heeft ie het natuurlijk “nooit zo bedoeld” en zijn z’n woorden “verkeerd geïnterpreteerd.” Jeroen Dijsselbloem, de voorzitter van de Eurogroep en demissionair minister van Financiën in Nederland, was zich van geen kwaad bewust toen hij het in een Duitse krant zei: “Ik kan niet al mijn geld aan drank en vrouwen uitgeven en vervolgens om uw hulp vragen.” De bewindsman, door een briljante Britse verslaggever die moeite had met het uitspreken van zijn naam ooit aangeduid als ‘Daisselflower’, bedoelde er niks kwaads mee, zei hij later. Maar ja, bij ons in het zuiden hebben we soms aan een half woord genoeg. Natuurlijk ging het wél over ons in de zon, die een beetje flexibel met staatsschulden en zo omgaan. Schulden? On verra en vooral te zijner tijd.
Het verbaasde me niks dat heel Zuid-Europa verontwaardigd op de uitspraken reageerde. De premier van Portugal ging er met gestrekt been in en karakteriseerde de opmerking van de Nederlander als “racistisch, xenofoob en seksistisch”. De Portugees raadde Jeroen aan met spoed zijn Europese biezen te pakken. Een Italiaanse Europarlementariër noemde het “beschamend en schokkend” wat Dijsselbloem had gezegd.
Tja.
Ik dacht: dit is geen misverstandje, maar weer zo’n voorbeeld van noord tegen zuid, klompendenken versus l’art de vivre; ‘and never the twain shall meet’.
De normen en waarden van Calvijn, dat gaat niet in het overwegend katholieke en dus per definitie wat losbandiger Zuid-Europa. Regels zijn regels? Mwah, regels zijn er bij ons vooral om te kijken hoever je te ver kunt gaan.
Schuld en boete? Nou…, niet als je je er onderuit kunt rommelen.
Ik woon al een tijdje in het zuiden, helemaal tevreden. In het begin moest ik wel wennen aan de soepele omgang met de wet en meer van die dingen die in het noorden ‘netjes’ worden genoemd. Tegenwoordig denk ik ook vaak: “ach…”
Normen en waarden? Welke dan? En van wie? Die van het zuiden zijn volgens mij zo verkeerd nog niet. Het hemd is nader dan de rok, ik denk dat het daarop neerkomt.
Je hebt nu in Frankrijk, nee, eigenlijk voornamelijk in het nogal noordelijk gelegen Parijs, een hoop gedoe over gesjoemel in politieke kring. Fake-baantjes voor de kinderen en voor madame, gratis dure kostuums voor monsieur. “Nou én?”, zeggen ze in mijn dorp. Iedereen weet toch dat alle politici ‘pourri’ (rot, zeg maar corrupt) zijn? Niks bijzonders dat ze zich door vrienden peperdure maatpakken van exclusieve stoffen laten toestoppen.
“Had ik ook maar zulke vrienden!”, grijnsde de kasteleinse toen we het er deze week over hadden. “Politiek, da’s pakken wat je pakken kan, al is het maar een pak.”
Ik zat dat na de lunch met een fles marc de Provence binnen handbereik te overdenken in m’n serre. Naar de rivier en de regen luisterend, terwijl een gore griep zich via ogen en neus een weg naar buiten snotterde. Het was zomaar ineens pokkenweer geworden, alarmfase geel afgekondigd. Volgens de météo kwam die wateroverlast rechtstreeks uit het trieste noorden. Fijn, bedankt, ook een leuk ‘cadeautje’.
Heel even peinsde ik: zullen we die Dijsselbloem – binnenkort toch werkloos – van de zomer eens uitnodigen voor wat ‘couleur locale’ hier in de Provence? En hem dan met z’n allen in het café bijpraten over de charme van een wat minder ‘strak in het pak’ zittend leven onder de zon.
Doe maar niet, dacht ik er meteen achteraan. Die man zou zich doodongelukkig voelen in een omgeving waar niets gaat zoals gepland en zoals het volgens hem ‘hoort’. Nee, zoals Rudyard Kipling het in 1889 al zei in zijn beroemde Ballad of East and West: ‘never the twain shall meet’. Dus dat wordt niks.
Niet zolang de Dijsselbloem-achtige calvinisten blijven roepen dat we er in zuiden maar op los hoeren en snoeren en als de buidel leeg is, de hand komen ophouden bij ‘hun’ Brussel voor een korst brood (of een leuke bankgarantie) omdat we even geen tijd hadden om voor onszelf te zorgen.
De arrogantie van de noordeling die geen verstand heeft van levensvreugde, dat is het. In het zuiden heb je gewoon een opgewekter bestaan. Dat steekt blijkbaar. Jammer dan. En dat geld, dat verdienen we heus zelf wel, maar dan op onze manier. En natuurlijk zeggen we ook geen ‘nee’ als er schadevergoeding wordt aangeboden omdat we weer eens overstroomd zijn door tomeloze hoosregens uit het noorden van de vastgeroeste regeltjes.
Inderdaad, ‘La cigale et la fourmi’ uit de fabel van Jean de la Fontaine uit 1668. Over een muzikale krekel die de hele zomer zijn nijvere mierenbuurvrouw vermaakt tijdens haar werk, maar die van madame la fourmi geen hap te eten krijgt als het wintert en hij omkomt van de honger.
In het noorden werd dat verhaal uitgelegd als ‘wie niet werkt, zal niet eten’. Maar De la Fontaine bedoelde juist heel ironisch dat we meer waardering voor (levens)kunstenaars moeten hebben. Maar ja, hij werd dan ook op een wijnchâteau in de Champagne geboren en vierde vakantie in de Provence.