De houthandelaar is filosoof

Maar liefst zes keer had de houthandelaar een forse aanloop nodig eergisterenavond, om het steile pad tussen ons huis en de openbare weg op te komen. En ja, ik had heus wel gestrooid, want ik wist dat hij kwam en hij had al diverse ritjes gemaakt die middag. Maar hij was blijven plakken nadat hij de laatste vracht haardhout had afgeleverd. Dat moet je niet doen. Als het begint te schemeren vriest de hele boel weer op en dan glijd je dus harder naar beneden dan dat je naar boven kunt gassen. Het platteland. Geen overheid die de lokale paadjes en binnenweggetjes ijs- en sneeuwvrij komt maken; je zoekt het zelf maar uit. Dat was de afgelopen week een tikje penibel, we konden geen kant op. Qua voorraden hadden we er rekening mee gehouden, op tijd van alles ingeslagen. Maar de berg kachelhout voor de deur slonk door de extreme kou in hoog tempo en de houthandelaar was dagen onbereikbaar, dus ’t werd krap. Voeg daarbij het vaste gegeven dat hier in het zonnige zuiden de stroom onmiddellijk uitvalt zodra er een vlokje sneeuw op de bovengrondse leidingen ligt, en je kunt je voorstellen dat m’n lichte paniek aan groeistuipen begon te lijden. Want als de stroom uitvalt, doen ook de wrakke elektrische gevelkacheltjes het niet.
Maar gisteren kwam het opgewekte telefoontje: “je suis de retour, la route est accesible, je viens vous dépanner.” En hij kwam. Maar zoals gezegd, hij ging niet meer weg.
We boden hem na gedane arbeid een glas aan (tussendoor trouwens ook, maar “non non” er moest eerst gewerkt worden) dat hij gretig achterover sloeg. “Pour rechauffer le coeur”, grijnsde hij tevreden. Tja, dan schenk je nóg maar eens in. Hij kon er tegen; Patrick is weliswaar geen boomlange kerel, maar stronkig is ie zeker. Met knoesten van knuisten, en zo duurzaam als z’n eigen eiken. Maar als ie op z’n praatstoel zit, dan zit ie, en dan mag hij graag een boom opzetten. Bij voorkeur over het waarom van het bestaan, over de duistere krochten van de menselijke psyche, over het ontstaan van het universum, levensvormen op andere planeten en of we toch niet gewoon van buitenaardse wezens afstammen. Onderwerpen waarover je oeverloos kunt delibereren zonder ooit een stap verder te komen, en dat doet ie dan ook. Patrick is namelijk zelfbenoemd filosoof, leest alles wat los en vast zit over zijn favoriete onderwerpen, en grijpt elke kans aan om zijn denkbeelden aan anderen te toetsen. In het dagelijks bestaan als houthandelaar wil dat niet erg vlotten. Maar omdat wij op het dorp bekend staan als types die hun boterham met schrijven verdienen, gaat hij er meteen vanuit dat we dan ook wel denkers zullen zijn. Mijn man heeft hij inmiddels benoemd tot mede-filosoof. En ik ben wel weer handig als er iets op internet moet worden opgezocht dat hij zelf niet kan vinden. Dat was trouwens de enige manier om hem voorzichtig weer weg te krijgen: beloven dat ik mee zou zoeken. Dus mail ik nu regelmatig met ‘naindejardin’ om hem van links te voorzien naar interessante sites, boeken en films die in zijn denkraam passen; ‘De Celestijnse Belofte’, ‘Waren de goden cosmonauten’, ‘Het Bernini mysterie’, dat werk. Want ook een filosofisch ingestelde houthandelaar met praatstoel kun je maar beter te vriend houden. Zeker in dit soort bizarre winterse omstandigheden. ’t Blijft wèl een houthandelaar hè. Bovendien, ’t is zonder meer een aimabel mens. Jammer dat ie zo lang van stof is als het over zijn stokpaardjes gaat. Ik denk dat we het de volgende keer maar eens over global warming versus de nieuwe ijstijd moeten hebben. Is ie zó uitgepraat. Alhoewel…..