De huiskamer zit op slot!

Het is somber in het dorp. Niet alleen omdat het regent en niet zo’n beetje ook. Al weken waanzinnig veel hemelwater. Nooit eerder in de ruime kwarteeuw dat ik hier woon zoveel nattigheid meegemaakt. De subtropen? Global warming? Voorlopig lijkt me depressie de meest toepasselijke term, zeker als het om mijn gemoedstoestand gaat.
Nog erger is dat ons dorpscafé, onze huiskamer, sinds 1 januari dicht is. Normaal gesproken ben ik er vrijwel dagelijks van de partij, zeker als het weer op ´tristesse´ staat. Dan biedt de kroeg soelaas. In het felle tl-licht nemen we de stand van zaken door en bieden we elkaar wat te drinken aan. Dorpsroddel waarmee ik makkelijk een soort Privé zou kunnen vullen, in elk geval één keer per jaar. En nu zouden we het vast gehad hebben over president Hollande en zijn minnares. Ik vermoed dat het staatshoofd bij ons in achting gestegen is, nu er een paar spannende escapades van hem bekend zijn geworden.
Hollande was in ons gehucht nooit populair, ze zijn hier eerder van het Front National (waar ik niks van moet hebben en dus altijd mot over krijg), en de werkloosheid is er sinds het aantreden van de president niet minder op geworden. Om het voorzichtig te zeggen. Maar zo´n keurig type in nota bene het Élysée, nachtbraker en schuinsmarcheerder? Dat spreekt ze hier in het zuiden doorgaans wel aan.
Maar ik kan het even niet checken. Want de kroeg is dicht, we spreken elkaar in het dorp al twee weken niet. Wat er aan de hand is: Vanessa, de majestueuze matronne die door geen wervelstorm omver geblazen zou kunnen worden, heeft haar badlaken in de ring gegooid. Na twee jaar oordeelde ze dat het bestaan als ´gérance´ haar te zwaar viel. Onzin, als het zo kwam uitkwam, hielp ik haar zelf mee als het ´s zomers op het terras druk was en buitenlanders niet goed uit hun woorden kwamen als ze wat wilden bestellen. Maar ja, Vanessa is ook moeder, schoolgaande kinderen, gedoe. En Vanessa is vooral aartslui. Ze (ge)dijt het best op een stoeltje in de zon.
Ze is dus gestopt en nu schijnt het zo te zijn dat een kroeg wettelijk verplicht twee weken dicht moet blijven vóór een nieuwe pachter de boel over mag nemen. De Franse bureaucreatie zal er wel een argument voor verzonnen hebben, maar ik vind die regel belachelijk. Ons dorp werd er de afgelopen weken door beroofd van een drankje, kussen en gelukswensen op nieuwsjaarsdag. En nog steeds kunnen we niet lekker ruzie maken over Hollande, de voors en tegens van zijn nieuwe zijn vriendin, de ‘crise’ van de première dame die in het ziekenhuis ligt wegens ingestort, de belastingen en de bedenkelijke prestaties van ´onze´ RCT, de Rugby Club de Toulon. Bij ons in de Var is rugby veel belangrijker dan voetbal.
Volgende week of zo mag de kroeg weer open. We schijnen een Engelse gérant te krijgen, iemand die hier al een tijdje zou rondhangen. Waarom ken ik hem dan niet? Ik ben er niet gerust op. De paar buren die ik sinds nieuwsjaardag gesproken heb, ook niet. En daar zitten nota bene Engelsen tussen!
On verra, zullen we maar zeggen.