De inburgering van neef Sjaak

We hebben het niet zo op logées, maar voor neef Sjaak maken we graag een uitzondering. Hij komt nooit onverwacht, hij blijft nooit langer dan de spreekwoordelijke verse vis (drie dagen), en is altijd aangenaam relaxed gezelschap. Waren er meer zoals hij, dan begon ik subiet een bed & breakfast; overigens een logeeraccommodatie waarvan veel zogenaamde ‘vrienden en kennisen’ ook nu al het idee hebben dat ik die onbezoldigd uitbaat. Maar dit terzijde.
Sjaak is de uitzondering op de regel, dus voor Sjaak doen we graag een stapje extra. Zoals vandaag, een uitgebreide zondagmiddaglunch in ons favoriete restaurant, waar we als vanouds de jongsten onder de bejaarde cliëntèle waren. Het weer zat mee, aperitief en digestief konden buiten op het tuinterras worden genoten met een geurig dampertje erbij (we roken sigaren) en ook over de maaltijd binnenshuis viel niks te klagen. Een mondvermaakje als debuut, een prettig voorgerecht, een mooi hoofdgerecht, en zo kwamen we aan bij het kaasplateau. De lieve mevrouw van de bediening rolde een bijzettafeltje bij en zeulde met de nodige krachtsinspanning het enorme rieten blad vol overtuigende heerlijkheden aan dek. We kregen een bordje, we kregen bestek, er kwam -heel ouderwets maar volkomen in harmonie- een glaasje port, plus een keurige uitleg van het gebodene. We wezen aan; stukje van dit, stukje van dat, smullen maar. De conversatie ging over van alles en nog wat, maar vooral over (her)verbouwen en wat daar allemaal bij komt kijken. Sjaak is ervaringsdeskundige en een enorme vakman in zo’n beetje alles dat met bouwen te maken heeft. Wij waren meer dan beleefd geïnteresseerd in de plannen die hij ontvouwde voor de complete restauratie van een bastide hier in de buurt, waar hij samen met onze goede vriend, de Franse aannemer Michel, aan zou willen beginnen.
Sjaak! Werken (en misschien ook wel wonen) in Zuid-Frankrijk! Dat was tot voor kort ondenkbaar. Goed, hij was hier wel een aantal keren geweest, maar een nuchtere West-Fries die met handen en voeten Frans sprak, het nooit zo op zuidelijke types had begrepen en alleen voor ons en Michel een uitzondering maakte, had het ineens daadwerkelijk over het beginnen van een ‘entreprise’ met zijn ‘collègue’ Michel, die hij uiteraard de dag tevoren nog uitgebreid in de kroeg had getroffen. Ze mochten elkaar vanaf de eerste keer dat ze bij ons thuis kennis hadden gemaakt, en deelden een intense vakverbondenheid. Logisch dat daar tenslotte een gezamenlijk plannetje uit was gerold.
Gaande de kaas werd het gesprek geanimeerder, er werd met wijdse armgebaren aangeven hoe het zat met dikke muren ‘en pierre’, ‘tuilles romanes’, ‘poutres en chène’. Er werd wat kaas bij gesneden van het plateau dat naast onze tafel was blijven staan. Sjaak -in het vuur van zijn betoog- tastte nog eens toe, en nog eens. Net zoals hij gewend was bij ons thuis te doen, waar het bescheiden kaasbord meestal pas verdwijnt als het leeg is. Tot hij op zeker moment zichzelf onderbrak en ons wanhopig toevoegde: “jongens, ik krijg dit echt niet op hoor!” We keken met z’n allen naar het plateau, waarvan zeker een derde van de -minstens- 17 kaassoorten geheel was verdwenen. Op dat moment kwam de serveuze het blad ophalen voor een belendend tafeltje. Onthutst keek ze het plateau, en daarna ons aan. “Ç’a été?”, herstelde ze zich, wonderbaarlijk in de plooi terugschietend. “Très bien, merci”, wist ik er met een rood hoofd uit te persen. Waarop Sjaak er met zijn breedste grijns aantoe voegde: “Oui! Mais een beetje beaucoup!” Zelden iemand zó hikkend van de lach de restanten van authentiek Hollandse trek zien herschikken tot aanvaardbare (her)presentatie. Aan het naast gelegen tafeltje, waar men het met aanzienlijk minder keuze moest doen, hikte ze nog na. Bij haar kan Sjaak niet meer kapot. Ondanks zijn koffie verkeerd, waarbij hij een onvervalste Garlaban nam, dat wel. Z’n inburgering is overduidelijk begonnen.