De inflatie van het Legion d’honneur

Even een vraagje waar ik al sinds gisteren op loop te kauwen: wat is de verdienste van Arnold Schwarzenegger voor Frankrijk?
Iemand?
Nee, ik ook niet.
En toch kreeg deze vederlichte zwaargewicht uit handen van de Franse minister van Cultuur Frédéric Mitterrand (de neef van) zomaar het Légion d’honneur uitgereikt. Aansluitend mocht de ex-gouverneur van Californië ook nog even zijn ferme knuisten in cement drukken, zodat er weer een nieuw tegeltje aan de ‘walk of fame’ voor het Palais du Festival in Cannes kan worden toegevoegd. Dat laatste snap ik. Schwarzenegger was in zijn gloriedagen een gevierde filmheld, met rolprenten als Conan the Barbarian, The Terminator en Kindergarten Cop, om een paar van zijn succesnummers te noemen. Hij begon zijn carrière op het filmfestival van Cannes in 1977, met de rolprent Pumpin Iron, waarin hij werd gevolgd op weg naar zijn vijfde wereldtitel bodybuilding. Dus na 34 jaar is zo’n tegeltje, al is het een beetje laat, wel terecht. Ook al omdat ‘Schwarzy’ na zijn totale déconfiture als niet-herkozen bestuurder van het inmiddels mede dankzij hem grootscheeps failliete Californië, het nu opnieuw in de filmbusiness gaat proberen, als tekenfilmheld. Maar zo’n Legion d’honneur?
Ingesteld door Napoléon in 1802, motto: honneur et patrie. Een onderscheiding die oorspronkelijk bedoeld was om mensen die zich buitengewoon verdienstelijk hadden gemaakt voor het vaderland te eren. Maar ja, dan zoek je de lijst op met types die hem al eerder kregen en dan kom je namen tegen als modekoning Giorgio Armani, keizer Akihito van Japan, de Indiase sitarist Ravi Shankar, zangeres Barbra Streisand, de Maleisische actrice Michelle Yeoh, de Poolse schrijver Jerzy Giedroyc, de IJslandse fotograaf Björn Gunnlaugsson, de Turkse historicus Saro Dadyan. Ongetwijfeld allemaal mensen met bijzondere verdiensten. Maar voor Frankrijk? Het lijkt erop dat die onderscheiding zo langzamerhand verworden is tot een terloopse carnavalsversiering voor toevallige passanten voor wie toch ook ‘wat leuks’ geregeld moest worden. Nog even, en je krijgt ‘m gewoon bij twee pakken wasmiddel-voor-de-halve-prijs. Dus mocht ik ooit genomineerd raken wegens mijn ‘grote verdienste’ voor Frankrijk in het algemeen en voor Zuid-Frankrijk in het bijzonder: ik zal beleefd doch beslist weigeren. Een onderscheiding die zó ernstig aan inflatie lijdt kan nooit voor mij bedoeld zijn.