De oogst valt tegen, Sarko ook

Bij ons in het zuiden staat de tv in de café’s doorgaans luidkeels aan. En ook al laat ik het dorpscafé om mij moverende redenen de laatste tijd links liggen, een dorp verderop was de toespraak (het discours) van president Sarkozy te Toulon live te volgen. Het was geen item waar het kroeggezelschap zich over opwond. Dat wil zeggen: het echte onderwerp van gesprek was de merkwaardige olijvenoogst. Vond ik op de korte termijn inderdaad ook een stuk interessanter. Nog nooit meegemaakt dat de plukkers met wie ik sedert jaar en dag een afspraak heb (de helft van de opbrengst is voor hen) vorige week zomaar voor de deur stonden met hun ‘vangnetten’; ik heb ook jaren meegemaakt dat ze pas eind januari kwamen. Maar de olijfoliemolen in het dorp bleek al op volle toeren te draaien. Eind november?
“Komt door de klimaatverandering”, mengde een ernstig bevlogen type van ‘Les Verts’ zich in het cafédebat. Zou het? Ik geloof (nee, nog steeds niet) in zo’n acute klimaatverandering. Er zijn genoeg argumenten en wetenschappers die het tegendeel verklaren. Intuïtief denk ik: kan net zo goed een incidenteel dipje/wipje zijn. Eerst maar eens een dikke rij statistieken en over een jaartje of duizend ofzo, zien we wel wie er gelijk heeft. Evengoed is het wel opmerkelijk dat ik dit jaar maar 100 kilo olijven heb kunnen scoren, tegen vorig jaar nog 600 kilo. Mooie warme zomer gehad, te vaak teveel regen op de verkeerde momenten blijkbaar. Ik zal het met veel minder olijfolie uit eigen tuin moeten doen. Geen ramp hoor, eerlijk gezegd is mijn olijfolie een aardige moyenne, geen echte top. Maar familie en kennissen in Nederland zijn er vaak blij mee: olie van eigen bodem. Nou ja, bijna.
Dus pas na het doornemen van de agrarische berichten was Sarko aan de beurt. In Toulon -zo’n beetje hier om de hoek- werd ie toegejuicht door ruim 5.000 fans. “Incroyable”, was bij ons hier de algemene tendens, “il vend la France à Bruxelles!”: we willen geen soevereiniteitsoverdracht aan ´Brussel´.
Ik ook niet. Ik herinner me premier Balladur die ooit ´Brussel´ afdeed als “een of andere commissie in een of ander buitenland”. Dat sprak me wel aan.
Frankrijk staat er economisch zwak voor. Al 37 (!) jaar een begrotingstekort en de al jaren extreem hoge werkloosheid (10 procent) voor een land als dit, loopt alleen maar verder op. Sarko heeft de toezegging van ´werk´ bij zijn aantreden niet waargemaakt. Evenmin die van ´keurige republiek´. Dankzij schandalen, handjeklap en gesjoemel kleeft er een smet aan Frankrijk die niet snel door stoere verkiezingsretoriek kan worden weggepoetst. De rede van de Duitse bondskanselier Merkel van vandaag deed er ook al geen goed aan; als je echt luistert staat ze eigenlijk lijnrecht tegenover Sarkozy.
Ik vind Merkel een starre bestuurder, die niet verder navelstaart dan het eigen landsbelang. Maar Sarkozy lijkt zich nu met huid en haar aan Europa (zeg maar gerust Duitsland) uit te leveren. Een lichtgewicht, die meeblaast met de wind die er waait. Waar een staatsman op z’n plaats zou zijn.
Mitterrand, denk ik dan, had in elk geval die allure. Hij was, toen ik definitief naar Frankrijk emigreerde, ´mijn´ eerste president. Dus vergeef me enig sentiment. Nooit zal ik vergeten hoe zijn labrador bij de begrafenis in Jarnac aan het graf zat. Zielsnijdend!
Ook daarom werd ik vorige week nogal getroffen door het overlijden van Daniëlle Mitterrand, de weduwe. Een echte ´Première Dame de la France´, die door haar echtegenoot zijn ‘linkse geweten’ werd genoemd, die groot genoeg was om het tweede gezin van haar echtgenoot aan diens graf te dulden, en zelfs zijn buitenechtelijke dochter in de armen sloot. Haar wereldvisie op de huidige ontwikkelingen had ik graag gehoord.
Aan Carla Bruni heb ik zelfs niks te vragen. Zucht!(meisje).