De treiterende traagheid van verzekeraars

Toen ik lang geleden nog in Nederland woonde, rekende ik verzekeraars al niet tot mijn vrienden. Als het om premie betalen ging, waren ze er als de kippen bij, voor een schadevergoeding moest je onderdanig soebatten.
Te vrezen valt dat het hier in Frankrijk niet veel beter gesteld is met de ‘dienstverlening’ van assurantievolk.
Iedereen herinnert zich nog de zware overstromingen in juni van dit jaar, toen in mijn departement Le Var vooral Draguignan en omgeving praktisch wegspoelden. De gruwelijke balans: 23 doden, nog steeds 2 vermisten, en een materiële schade van meer dan een miljard euro.
We zijn inmiddels een halfjaar verder, maar 40 procent van de getroffenen heeft nog steeds zelfs geen schade-expert over de vloer gehad. En dus al helemaal geen schadevergoeding. Aldus de president van het Tribunal de Commerce van Draguignan.
Tot nu toe is maar 46 miljoen aan schadevergoedingen uitgekeerd.
Mede door de treiterende traagheid van de verzekeraars zijn inmiddels 5 bedrijven failliet, en zitten 3.000 werknemers van 400 ondernemingen gedwongen thuis. Die firma’s hebben vaak nog steeds het schadegeld niet gekregen, waarmee ze hun machines en gereedschappen kunnen vervangen. En als je geruime tijd niet kunt leveren, raak je onvermijdelijk je klanten kwijt.
Overigens is ook de landelijke overheid zo vlot niet. ‘Parijs’ heeft tot nu toe zo’n 18 miljoen euro naar Le Var overgemaakt, maar van 272 gezinnen die hun huis feitelijk kwijtraakten, wachten er nog 104 op nieuwe huisvesting. Desnoods in een stacaravan in de risico-zône. De prefectuur denkt erover na. Tja.
Ik zie in de ramp van juni trouwens ook een bevestiging van wat ik al wist: koop nooit een huis in een dal. Ik woon vrijwel bij Draguignan om de hoek. Toen het zo verschrikkelijk en langdurig begon te regenen, stroomde het water keurig langs mijn huis naar beneden, waar een riviertje loopt. Mijn huis staat halverwege een forse heuvel, in Nederlandse ogen een berg. De kans is nihil dat ik ooit overstroomd raak.
En ik zie in de ‘afhandeling’ van de juni-ramp een bevestiging dat het met verzekeraars kwaad kersen eten is. Ik ben dus uit principe zo minimaal mogelijk verzekerd. Ik heb een ziektekostenverzekering, een WA-verzekering voor de auto en een opstalverzekering voor het huis. Maar qua inboedel is mijn vervaarlijke herdershond toch de beste assuradeur en mijn alarm-installatie is een voormalig Portugees zwerfhondje dat ook gespitste oren heeft als ze slaapt. Haar ontgaat niets.