Dior in je achtertuin

Van huis uit ben ik gezegend -of behept, ’t is maar hoe je het bekijkt- met een scherp reukvermogen. Maak ik met de honden een rondje over het terrein (paar hectares), dan ruik ik zo’n beetje alles wat ik onderweg tegenkom: de rozen naast het tuinpad, de jasmijn, de wilde kamperfoelie, de plukken salie, tijm en rozemarijn waar je langs struint, de dennen waar je onder doorloopt, met hun geur van zondoorstoofde hars, de laurier en de brem waar je tegen aanschuurt op het smalle pad, de warme rotsen en het koele water van het beekje verderop, de natte aarde, de eerste paddenstoelen, en oké- de pure hondenstront als je niet snel genoeg doorloopt (godlof hoef ik geen zakje en schepje mee): ik ruik het allemaal. Met zoveel geuren heb je geen fabrieksparfum nodig. Maar ja, niet iedereen woont zo bevoorrecht als ik.
Dus misschien wil je in Rotterdam, Parijs of New York ook wel weten hoe het in mijn achtertuintje ruikt. Dat kan, want het Huis Christian Dior brengt binnenkort een parfum op de markt dat exact zo geurt. Nou ja, dat is de bedoeling. Deze week mochten we de primeur beleven: met veel bombarie werd het nieuwe luchtje ‘’ J’Adore l’Or’ (ben dol op goud) gepresenteerd op het Château de la Colle Noir in Montauroux, nota bene ook al in mijn ‘achtertuin’. Het vuurwerk dat de gala-avond met tal van celebreties afsloot kon ik vanaf mijn terras zien. De oudste hond -als de dood voor onweer- kon het spektakel niet waarderen. Maar het had wel wat; Christian Dior heeft vijftien jaar op dat château gewoond, hij ligt een dorpje verderop, in Callian, begraven. Hier, in de Provence, vlakbij de parfumstad Grasse, voelde hij zich ‘chez soi’. Geen wonder dat zijn jongste parfum gemaakt is door een ‘neus’ uit Grasse: François Demonchy. Die voor het nieuwe luchtje uitsluitend producten van hier (du terroir) heeft gebruikt. Met als hoofdbestanddeel de biologisch gekweekte rozen van Carole Biancalana, die liever lieveheersbeestjes gebruikt om ongedierte te bestrijden, dan pesticiden. Kijk, dan zijn we weer thuis. En nee, ik krijg hier geen stuiver voor, maar de oeroude parfumindustrie in Grasse (lees Het parfum van Süskind, of zie de film) krijgt door zo’n lekker Diorluchtje een nieuwe impuls. Scheelt weer x-aantal banen. En die hebben we hier hard nodig.