Doe mij maar cash

Ik heb via internet jurkjes gekocht bij Showroom Privé voor bij elkaar zo’n slordige € 600. Ik heb in Noord-Frankrijk voor circa € 240 uitgegeven via Eptimum, wat dat ook moge zijn. Bij Groupon en Paypal sta ik inmiddels voor ruim € 160 in de boeken. En ik heb iets van € 222 uitgegeven aan taxicabs/limousines van Uber. Kortom, mijn creditcard is gehackt. Niet gestolen, niet verloren, gewoon gekraakt. Waarschijnlijk tijdens een zakelijk etentje in een vertrouwd restaurant aan de kust een ruime maand geleden. Niks gemerkt? Nee. Al duurde het (met het inzicht van nu) wel verdraaid lang voor de ober met m’n kaartje en het bonnetje terugkwam. Die tijd zal wel nodig geweest zijn om de boel te skimmen, als dat zo heet.
Niks gemerkt aan m’n rekening courant? Ook niet. Ik krijg via internet te zien wat daar gebeurt. Eens in de maand zit daar zo’n kaartjesafschrijving tussen.
Dat was onlangs. En toen gingen alle alarmbellen af. Normaal gaat mijn uitgavenpatroon om bescheiden bedragen, ik gebruik dat kaartje uitsluitend als het zakelijk moet. Dit keer schoot de afschrijving riant over de 1000 euri. Zakelijk? Jurkjes?
De ING aan de telefoon. Of ik bepaalde betalingen had gedaan?
“Nee! Natuurlijk niet!” Maar ja, die lui kennen mij uitsluitend als kaartnummer. Hoe zouden ze kunnen weten dat ik op afgetrapte kaplaarzen in een verwassen spijkerbroek en sleetse ‘pull de camionneur’ door de Zuid-Franse modder banjer? En rond rij in een zoveelstehands 4×4? Dat wufte jurkjes en limousines niet echt binnen het karakterplaatje passen?
Of ik dus maar even wilde bewijzen dat ik die uitgaven echt niet gedaan had.
“Maar hoe dan?” vroeg ik wanhopig aan de heus wel vriendelijke fraudehelpdeskmedewerker. Godlof was men wel zo verstandig geweest om meteen mijn kaartje te blokkeren.
“Nou, we sturen u per post een brief, met een lijst, en dan kunt u daarop invullen wat u wel en wat u niet herkent.”
“Mag dat ook per email? Ik vul dat lijstje in, onderteken, scan de boel en stuur alles binnen no time terug.”
De fraudehelpdeskmedewerker was de beroerdste niet. Ik mocht terugbellen als hij zijn supervisor had gesproken. Een half dagje later.
Natuurlijk kreeg ik hem nooit meer aan de lijn. Wel een pittige collega die meteen een mail stuurde met een duidelijke brief en fraudelijst die -hoera!- gewoon per mail terug mocht worden gestuurd. Ze regelde ook meteen een nieuw kredietkaartje.
Het werden spannende dagen. En jawel, een aantal van de frauduleuze betalingen is inmiddels teruggedraaid. En ik kreeg een nieuwe creditcard.
Bij de eerste keer dat ik hem probeerde te gebruiken werd ie meteen geblokkeerd. Volgens alweer een andere fraudehelpdeskmedewerker vanwege een verdachte transactie.
“Wat was dat dan?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Iemand wilde een boek kopen bij bol.com.”
“Ja, dat was ik zelf.”
En dat was m’n eigen boek ‘Opgestroopte mouwen’ dat ik aan een zakenrelatie cadeau wilde doen. Gaat via bol.com sneller en voordeliger dan via mijn uitgever. Maar ja, dat kon de fraudehelpdeskmedewerker natuurlijk niet weten.
“Hm”, zei de fraudehelpdeskmedewerker, “misschien kunt u in het vervolg maar beter aankopen doen die in uw uitgavenpatroon passen.”
“Zoals?”
“Een etentje.”
Er volgde een bedachtzame stilte. Ik proefde iets van jaloezie. Ik begreep dat ik bij de ING bekend sta als een mazzelkont die zomaar in een strandtent kan gaan lunchen in het mondaine Zuid-Frankrijk. Klopt. Maar da’s werk hè. Nou ja, als ik dat kaartje gebruik dan.
Ik hield er een beetje ranzig gevoel aan over. Big brother ING is watching you. De bank ziet niet alleen waar je je kaartje gebruikt, maar ook waarvoor. Ik voel er steeds vaker voor om alles maar weer gewoon cash te betalen. Maar of dat nog gaat lukken? Ik vrees dat ik de tijdgeest tegen heb. Kijk hier maar.