Dorpsverkiezing en héél veel regen

De eerste ronde vandaag, van die gemeenteraadsverkiezingen. Zoals ik al eerder schreef, ik stem niet mee. Dit werd me niet door iedereen in dank afgenomen. Iets met burgerplicht enzo. Ik voel me nog steeds niet aangesproken. Al helemaal niet, sinds ik even met m’n vriend de kleine aannemer heb gesproken.
Gisteren begon het (alweer) ongenadig te regenen. Noodweer. We werden onder ‘vigilance jaune’ geplaatst, maar het had net zo goed ‘orange’ kunnen zijn. Vluchten van en naar Nice geannuleerd, op de bergen waarop ik uitkijk, sneeuwde het. En op de mezzanine in huis kletterde het hemelwater ongegeneerd in de batterij emmers die ik in allerijl onder het lekkende dakraam had gezet. Het had vaker gelekt, maar nu was er blijkbaar een stormvloedkering doorgebroken. Er moest iets, en snel ook. En ik belde de kleine aannemer van het dorp, met wie ik al talloos veel jaren bevriend ben. Hij kwam meteen en drapeerde een ´bâche´ over het dak. Dwars tegen de stromende regen en de zwiepende mistral in. Dat die vandaag weer is weggewaaid, soit. Gisteren en vannacht scheelde het een hele slok op een borrel. En vandaag is het droog….
Geloof me: het leven in een gehucht als het mijne is pas echt goed te doen als je via het café vrienden hebt gemaakt. Natuurlijk dronken we gisteren wat nadat mijn kleine vriend op aarde was teruggekeerd. Ik droogde zijn jas met de föhn.
En ik schonk nog eens in, we proefden een paar olijven, een stukje geitenkaas, en babbelden wat. Ik vroeg of hij ging stemmen, vanwege die gemeenteraadsverkiezingen. Tot mijn verbijstering zei hij “Mais oui! Biensûr!”
Hoezo? Als iemand niets met politiek te maken wilde hebben, was hij het wel. We hadden het er al jaren over gehad, over het regime in ons dorp. En over Parijs, Brussel, de wetgevende bureaucraten die van geen kant deugden.
“Jij stemt?”, vroeg ik.
“Ik zal wel moeten,” was het antwoord.
“ Hoezo dan?”
“Als je gestemd hebt, zet je je handtekening. Verplicht. Dat papiertje wordt bewaard, op de mairie. En als je dan een tijdje later wat geregeld wilt hebben, een bouwvergunning of zo, dan kijken ze of je gestemd hebt. Niet speciaal op wie, maar óf je gestemd hebt. Zo niet, dan komt je aanvraag voor een bouwvergunning onderop de stapel. Zo werkt dat.”
Zelfs na een kwart eeuw in mijn dorpje wist ik dat niet.
Niet stemmen is niet meedoen, en dan zoek je het maar uit met je bouwvergunning. Maar niet stemmen is toch ook een democratisch verworven recht?
Blijkbaar niet in kleine ‘communes’ zoals de mijne, waar iedereen iedereen kent en controleert. De stembus is nog niet gesloten als ik dit optik. Maar ik weet allang wie in ons dorp de burgemeester blijft.
“Non, non”, zei mijn kleine vriend, “gaat je niks aan op wie ik stem.” Keurig natuurlijk. Maar op wie hij zou stemmen was wel duidelijk: de zittende burgemeester. Met wie hij het vaak niet eens is, bijvoorbeeld als het over de ´immigrés´ in de HLM gaat, en nog zo het een en ander.
“Jij een bezorgde democrate?”, lachte mijn man toen ik hem verslag deed. Hij had de visite van de aannemer net gemist. Regen, files, vertraging.
“Nou….”, zei ik over mijn schouder terwijl ik -eind maart nota bene- de open haard probeerde aan te wapperen, “in beginsel wel. Maar de uitvoering hè.”
Mijn man zapte naar het Nederlandse tv-journaal. Het ging het over Wilders.
En dus misschien ook wel over democratie, of daaromtrent.
“Dat bedoel ik.”