Dubbele moord

We hingen voor de buis naar de grote rollatorshow van Freek de Jonge te kijken toen de telefoon ging. “Met de police municipale, er is een dubbele moord gepleegd bij uw buren. De dader is betrapt ‘en flagrant délit’, en zit in de cel. Het schijnt dat hij bij u woont, dus of u maar even naar het bureau wilt komen.” “Pardon?” Verbijsterd staarde ik naar de hoorn. Mijn echtgenoot zat rustig op de bank, de vakantievisite was al lang en breed vertrokken, en van het viervoetig gespuis ontbrak alleen de kleine, jonge Fabius die een avondwandelingetje aan het maken was…..
Aj! Er begon me iets te dagen.
“Dubbele moord?”, vroeg ik aan de politiebeambte, “wie zijn er dan dood?”
“Meuh, deux pichotos poulaihos”, bromde hij in plat Proveçaals. Na wat langs elkaar heen praten volgde de Franse vertaling: deux petites poules, twee kleine kippen. Van de buren een paar honderd meter verderop. Fabius had de kipjes op het pad aangetroffen, ze vrolijk opgejaagd en zich vervolgens blijkbaar ineens als een rasechte jachthond ontpopt; hij had ze doodgebeten. De buurman had hem in zijn kladden weten te grijpen en aan de gealarmeerde politie overgedragen. In gedachten had ik die rotzak van een hond al zo’n beetje gewurgd, terwijl ik de politieman beleefd verzocht of het ook morgen mocht, naar het bureau komen. Indachtig de fles rode wijn en het borreltje na de koffie, leek het me geen goed plan om nu naar het politiebureau te rijden. “Biensûr madame, een nachtje cel zal hem geen kwaad doen. Maar dan moet u morgen wel een paar blikken hondenvoer meenemen voor zijn logies. En de schade met de buren moet u zelf regelen.”
Voor de zekerheid namen we vanmorgen ook maar twee flessen wijn mee. De agent sputterde even beleefd tegen maar zette de buit wel meteen in zijn privé-auto en besloot groothartig geen proces verbaal op te maken. Als een haas vertrokken we met de enthousiast kwispelende misdadiger naar huis. De schade met de buren hebben we vanmiddag geregeld: 5 euro per kip. Plus uitbundige excuses en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Allemaal geaccepteerd, we hebben écht toffe buren. Blijft het probleem van Fabius. De allerliefste jachthond van de wereld. Maar ja, hij heeft bloed geroken, hij heeft gemoord, dat komt niet meer goed. Instinct. Een vrij wandelingetje zit er nooit meer in. Een hek om de tuin (1,5 hectare) heeft geen zin; hij graaft zich zó onder elke omheining door, of hij trekt ‘m stuk. Dat heeft hij bij een vorig huis al bewezen. Voorlopig bewaken we alle deuren angstvallig, wandelen alleen nog aan de riem. We denken ernstig over verhuizen. Iemand nog iets leuks in de aanbieding in ‘the middle of nowhere’?