Een ander verhaal van Monaco

Voor abonnees

Toen ik naar Zuid-Frankrijk kwam, wist ik van Monaco alleen wat iedereen ervan weet. Geen inkomstenbelasting, dat casino, de Grand Prix, Grace Kelly en de woonplaats van nogal veel sportsterren die een aardig zakcentje bij elkaar hebben gespeeld.En heel veel dicht-op-elkaar-bebouwing op een ini-mini lapje grond, zo ongeveer in zee. Dat is het obligate verhaal.

Larvotto Beach

Wist ik veel dat ze er ook een serieus strand hebben? Monaco als badplaats? Geloof me of niet, maar dat is echt waar. Ga maar naar het Larvotto-strand aan de Avenue Princesse Grace waar je ook prima kunt eten, onder meer bij La Rose des Vents. Over eten gesproken: ik wist ook niet dat het vorstendom per hoofd van de bevolking (40.000) de meeste sterrenresaurants ter wereld heeft. Maar die kennis past dan weer in het geijkte beeld van de oudste monarchie ter wereld. Ik had het vroeger altijs over het prinsdom, maar daar moet je daar niet mee aankomen. De Monegasken willen dat je van een vorstendom spreekt. En ik heb het idee dat ze trots zijn op hun land, na Vaticaanstad de kleinste onafhankelijke staat ter wereld. Monaco is zelfs geen EU-lid.

De oude wijk op La Roche

Palais Princier

De familie Grimaldi is er sinds 1297 de baas. Afkomstig uit Genua veroverden ze in dat jaar het toenmalige fort dat nu Monaco heet. De Grimaldi’s zijn nooit meer uit het Palais Princier weg gegaan. Soms mag je er binnenkijken, maar daar heb ik nooit zin in gehad. Het interieur schijnt behoorlijk weelderig te zijn, in de stijl van Lodewijk XIV. Ik was en ben meer geboeid door wat officieel Monaco Ville heet, de oude wijk op Le Rocher, de 60 meter hoge rots die vanzelfsprekend een uniek uitzicht biedt. Je vindt er zeer oude huizen in een middeleeuwse ambiance. Maar bijvoorbeeld ook en kathedraal uit de 19e eeuw met een mozaïeken koepel, een altaar van Carrare-marmer, en het graf van Grace Kelly.

Jardin Exotique

Cocktail bij het Café de Paris

Je moet daar ook zijn voor een visite aan de internationaal vermaarde Jardin Exotique waar je ook wordt bijgepraat over de prehistorie toen de rots al zou zijn bewoond. En er is daar het ook al wereldberoemde Musée Océanographique, op zelfs 90 meter boven zeeniveau, een van de oudste aquaria ter wereld. Trouwens ook de moeite waard, maar dan weer in het mondaine deel van stad, de Opéra uit 1878, bij het Casino. Liefhebbers die tijd over hebben, nemen ook nog een kijkje in het Musée Top Cars Collection.  De Grimaldi’s zaten nooit krap bij kas en verzamelden graag dure auto’s. Je bent dan vlakbij het Café de Paris, op het terras waarvan de internationale jetset graag een cocktail tot zich neemt.

Cafe de Paris

Afstandelijke Franse grenswerkers

Ik heb het gevoel dat Monaco eerder Italiaans dan Frans is. Of dat te maken heeft met de afkomst van de Grimaldi’s weet ik niet. Een feit is dat er heel veel Fransen in Monaco werken, die twee keer per dag de grens oversteken. Maar mij is verteld dat de Monegasken niet erg op hen gesteld zijn. Beetje afstandelijk, die Fransen. Nou ja, dat hoor je ook wel Nederlanders en Vlamingen. Het zou ook zo zijn dat de verschillende nationaliteiten in Monaco (en dat zijn er veel) nogal geneigd zijn met landgenoten op te trekken.

En nee, ik heb nog nooit bij het fameuze 3-sterrenrestaurant Louis XV gegeten. Ook niet bij die andere Michelin-erkende adressen. Doe mij maar La Pulcinella, op loopafstand van het casino en of op het strand La Rose Vents. Prima keukens, normale prijzen. Die heb je overigens ook in de supermarchés, daar merk je niks van het dure imago van het vorstendom. Al doe ik mijn boodschappen veel liever op de Marché La Condamine, waar je dagelijks terecht kunt, en waar je heel zeker weet dat de vetrouwde Provence niet ver weg is.