Een dagje Saint-Tropez

Zomergasten.
Ze komen, ze gaan, en in de tussentijd willen ze alles dat jij niét wilt. Naar Saint-Tropez bijvoorbeeld.
“Hier zijn de autosleuteltjes, veel plezier”, werkt niet.
Jij moet méé: “Ja zeg, jij weet de weg, en die Fransen rijden als gekken.”
Dat ze dat niet eens kùnnen, omdat het hele wegennet vanaf je verstilde dorpje in de bergen tot aan de zeereep volledig verstopt staat met urenvretende files vinden de zomergasten geen argument. “Joh, in Holland sta je de hele dag in de file naar de kust.”
Goed, Saint-Tropez dus. Ik dacht een gaatje te zien door via een min-of-meer onontdekte binnenweg naar de onlangs (nou ja, men is er een jaartje of twee mee bezig geweest) verbrede en verbeterde D25 naar Sainte-Maxime te rijden. En vandaar de veerpont naar Saint-Tropez te nemen. Helemaal niet verkeerd: de files begonnen pas tegen het einde van de rit. En voor het parkeerterrein bij de ferry hoefden we maar een krappe twintig minuten te wachten voor de slagbomen opengingen en we een plekje konden bemachtigen. Zelfs de rij voor de pont viel mee: niet meer dan een verzengend kwartiertje zweten tussen de staalkabeltjes die ons -‘toeristengeteisem’- in bedwang hielden tot we aan boord mochten. Maar van een tarief van € 13,- p.p. voor amper tien minuten varen raak je evengoed een beetje verhit.
Koel drankje op een Saint-Tropisch terrasje dan maar. Ik koos voor een glaasje rosé. Dat bleek € 6,- te kosten. De Ricard van de echtgenoot deed slechts een schamele € 4,25. De jus d’orange van de zomergasten daarentegen € 7,50. “Freshly pressed” stond er onder de houdbaarheidsdatum (02/07/2017) op het fabrieksflesje. Pardon?
Maar het vermaak dat ons ten deel viel was onbetaalbaar.
Mensen kijken op een kade-terrasje in Saint-Tropez, ik kan het iedereen aanraden. Om te beginnen zit je tegenover een dikke muur van onwaarschijnlijk lelijke superjachten die allemaal met de kont naar je terrasje liggen geparkeerd. Met vrij uitzicht op de ‘rich & famous’ die zich op het achterdek hebben geposteerd om vooral gezien te worden: verveelde pubers met een watersport ‘suntan’ en surfplank-haar, vanwege een pa met teveel geld. Blasé bikinimeisjes die dodelijk vermoeid van het zonnedek naar de jacuzzi sjokken, en weer terug. Tot ze door een lid van de ‘crew’ geattendeerd worden op hun functie: de baas van het spul entertainen. Dan verdwijnen ze benedendeks.
Op de kade sjokken intussen de dagjesmensen voorbij, vette camera met telelens op de buik of op zo’n jacht gericht, drenzende koters met druipende ijsjes in het kielzog, koppijn en ruzie zichtbaar in aantocht. Luidruchtige Hollanders met kaalgeschoren zijhoofden en de tolerantiegrens tartende tatoeages, in mobieltjes schreeuwende Italiaanse modepopjes…. Er zwieren scootertjes tussendoor, een ‘onthoofd’ antiek Fiatje 500, de vuilnisauto die de overvolle prullenbakken komt legen, de havenmeester in een gedateerde Mehari, die hoogstpersoonlijk de ‘landvasten’ van een peperduur jacht komt controleren en even later schielijk aan boord verdwijnt, de Ferrari die een mevrouw op te hoge plateauzolen en met zichtbare rugpijn uitspuugt; het gaat allemaal min of meer redelijk samen. Tot het portier van een ‘strech-limo’ wordt opengegooid en een overijverige bewakingsbediende-met-oortje het totale kadegewoel plat legt om een hooggehakt hittepetitje de oversteek naar het zonnedek van haar Russische ‘papa-gateau’ (suikeroompje) te laten maken.
Het bejaarde echtpaartje dat ‘handje-pepermuntje’ in nostalgie ondergedoken langs drentelt, bruusk bruskerend. Zij klapt tegen het portier, hij laat haar hand niet los, helpt haar overeind. Vanuit de limo kan er geen excuusje af. Als de uitlaatgassen zijn opgetrokken helpen wij omstanders allemaal mee zoeken naar haar kunstgebit; er staan bandafdrukken op, maar het is nog heel. We bieden haar en hem een glaasje aan, voor de schrik. “Just some water please, to clean my teeth”, zegt ze met een beschaamd glimlachje. “I’d like some of that yellow stuff, no water!” Zij spoelt haar tanden, hij slaat zijn pastis onverdund en in één teug achterover.
Als ze samen wegwandelen houdt zij hèm overeind.
Het heeft de lokale krant niet gehaald.