Een kopje koffie met Le Pen

Ongeveer 15 of misschien wel 20 jaar geleden heb ik Jean-Marie Le Pen de hand geschud op het vliegveld Charles de Gaulle bij Parijs. We wachtten op onze vertraagde vlucht naar Nice, ik vond het -toen al- bizar dat die man zonder enige bewaking op de luchthaven rondliep. Wegens overvol, dronken we een kopje espresso aan een gemeenschappelijk tafeltje. We hadden het over van alles en nog wat, behalve over de politiek: ik was niet in functie, en te moe om me op te winden in een serieus debat. Zo ‘in het wild’ was het trouwens best een aardige man die Le Pen, in zijn geruite boekhoudersjasje. Hij was kleiner dan ik had gedacht.
Bij thuiskomst vertelde ik mijn man dat ik met de baas van het Front National had zitten babbelen. Het viel me mee dat hij -ook journalist èn ultra ‘links’- het niet erg vond. Was ook een beetje raar geweest, want van de weeromstuit vertelde hij dat hij ooit met de veronderstelde kannibaal Jean Bedel Bokassa (destijds de zelfbenoemde keizer van Centraal Afrika) aan tafel had gezeten. Was kennelijk heel ‘gezellig’ en hij had, voor zover hij wist, geen mensenvlees voorgezet gekregen.
Daarna heb ik Le Pen nog talloze keren op de tv gezien. Van zijn geslepen presentatie raakte ik onder de indruk, ik zal het niet ontkennen. Een samenhangend betoog, maar gebaseerd op ideeën waarmee ik niets te maken wil hebben. Wie de moord op zes miljoen joden (en zigeuners!) afdoet als ‘een bijzin in de geschiedenis’; laat maar.
In mijn regio PACA heeft gisteren 30 procent van de kiezers op het Front National (FN) gestemd, in mijn dorp 26 procent. Bij een gemiddelde opkomst van 45 procent, dat wel, maar het sentiment is duidelijk. Komt misschien ook omdat dochter Marine Le Pen, de nieuwe baas van het FN, in mijn waarneming iets minder tot provocatie geneigd is, wat haar meer stemmen dan haar vader oplevert.
Dat Front National heeft het niet zo op buitenlanders. Van wie ik er één ben. Maar mij wordt de oorlog niet verklaard, want ik breng geld mee. Ik houd mijn hand niet op.
Het nationale debat dat Sarkozy tevergeefs trachtte te lanceren over de ‘identité française’ (naar mijn idee, om het FN de wind uit de zeilen te nemen) betrof in negatieve zin vooral de Noord-Afrikanen, veelal opgeborgen in hun trieste met HLM’s (Habitation à Loyer Modéré = sociale woningbouw) volgestouwde probleemwijken in de grote steden.
In mijn dorp hebben we ook een HLM, en een moskeetje in de Grand’Rue. Nul problemen. Maar onze burgemeester van de UMP (de partij van Sarkozy) heeft wel ten onrechte de zoon van mijn Tunesische hulp- zo langzamerhand mijn beste vriendin- laten oppakken. Om stemmen te trekken die anders naar het FN zouden zijn gegaan. Die man geef ik dan ook niet eens meer een hand. Want ik vind het onbetamelijk dat ik in Frankrijk van harte welkom ben en iemand uit de Derde Wereld niet, of nauwelijks.
Ik hoop dat het Front National niet nog groter wordt. Als dat wel zo is, pak ik mijn koffers en stuur ik Jean Marie Le Pen een mailtje dat ik hem bij een kop espresso alsnog graag uitleg waarom zijn club, zijn dochter en een flink deel van zijn ‘cher compatriots’ niet deugen. Zou me niks verbazen als hij de uitnodiging aannam.
Nou ja, eerst de ‘deuxième tour’ maar eens afwachten.