Een poot door de tralies

Ze keken elkaar aan door de tralies van het hok. Mijn man stak een hand uit, Rex een poot. Een baas! Liefde op het eerste gezicht. Het heeft drie jaar mogen duren. Toen was Rex op, gesloopt door kanker, en door een traumatisch verleden van langdurige mishandeling.
Hij had het slecht gehad, heel slecht, voor hij door de pompiers in beslag werd genomen en bij de S.P.A. werd afgeleverd; la Société Protectrice des Animaux. Ik heb vaak wat aan te merken op Fransen, maar deze lui deugen. Je krijgt een dier ook niet zomaar mee, daar moet je een redelijk bedrag voor betalen, waarmee ze zich min of meer kunnen bedruipen, al zijn giften altijd welkom. En waarmee ze honden als Rex, die zelden of nooit meer aan een nieuw baasje komen wegens te oud, of ziek, kunnen onderhouden. Rex zat in de afdeling ‘sauvetage’, zeg maar ‘uitzichtloos’. Zo’n hopeloos geval mag je gratis meenemen. Dat wisten we niet, toen we een dag voor dierendag min of meer per ongeluk op het asiel bij Flayosc stuitten. “Ik ga daar niet naar binnen!” riep mijn man al meteen bij het langsrijden. Ik keerde de auto en reed het parkeerterrein op. Ik wist hoeveel hij onze vorige herder Tobias mistte, die door jagers was afgeslacht. Ik vond dat we het een kans moesten geven. “Eentje een beter leven bezorgen, dan kijk je maar langs die andere hokken heen.”
Natuurlijk gaat dat niet, natuurlijk wil je dat hele dierenasiel mee naar huis slepen, wetend dat ook dat niet gaat.
Bij de ‘acceuil’ was men druk met een weglopertje dat zojuist voor de derde keer door de pompiers was afgeleverd, we dwaalden het terrein over. En kwamen uit bij die sauvetage. En bij Rex. Hij mocht mee, onontkoombaar. We hebben een flinke donatie achtergelaten.
Het was wennen, in het begin. Bij elk hard geluid kromp hij ineen, hij sloop schichtig achter je aan als je een stukje ging wandelen. Hij maakte schuchter kennis met onze twee andere (jonge) honden, en vond het niks. Luidruchtig volk.
Ik ben gewend om met m’n handen te praten, maar als hij in de buurt was ging ik er zowat op zitten omdat hij anders dacht dat hij geslagen zou worden. Mijn man kan soms hartgrondig niezen, en dan kwam hij ongerust aangesneld: baas, nee! Na een maand of drie begon het goed te gaan. Zijn vacht, die recht overeind stond van de stress toen we hem kregen, ging eindelijk liggen: ook op z’n gemak.
Drie jaar, meer zat er niet in. Hij zag nog even kans om tijdens een potje voetbal m’n pols te breken, maar dat was geen opzet. Wel een mooie tackle.
En nu was hij oud, op, ziek, dement. Aan oeverloos lijden doen we niet.
Vanmorgen gingen we naar de dierenarts. En kwamen zonder Rex terug.