Eigentijds? Nee hoor, ultra-modern!

Alsof er in het dorp nooit iets gebeurt! Ik woon 2 km en pleine nature in het buitengebied en ik moet bij de pizzeria een hoek om, een scherpe bocht. Beetje tuttig afremmen, maar dinsdag maakte ik (wat ze, geloof ik) een noodstop noemen. Er leek iets raars op de weg te liggen. Een grote witte cirkel met een rode rand en daarin in zwarte koeiencijfers 30. In het dorp hangen al jaren bordjes dat je niet harder dan 30 km/uur mag tuffen en we hebben vier (!) van die ralentiseurs (verkeersdrempels) waarvoor ze hier twee vrolijke bijnamen hebben bedacht: gendarme en dormi (slapende agent) en dos d’âne (ezelsrug). We hebben trouwens ook nog zo’n schermpje op een paal dat je een smiley geeft als je je netjes aan die 30 km/uur houdt. Zijn we eigentijds of niet? Ik durf ook wel ultra-modern te verdedigen.

Eenmaal de hoek om bij die ambitieuze pizzeria (afgelopen zomer zelfs gamba’s op de kaart) werd het nog gekker. Alle vier zebrapaden die op zo’n 20 meter van elkaar af liggen, hadden ineens een nieuwe lik verf gekregen. Witter dan wit, zou een wasmiddelenfabrikant pochen. In combi met de laagstaande zon bijna oogverblindend. Geen wonder dat de burgemeester tijdens ons dagelijks apéro-beraad ondanks zijn eeuwige mineraalwater een stralende indruk maakte. Hij had het toch maar mooi voor elkaar gekregen, al dat heldere wit, en geen mens zou voortaan harder dan dertig durven rijden. De Brulboei schamperde met zijn stentorstem dat zijn oude Toyota-jeep niet langzamer dan 50 kan rijden, anders slaat de motor af. Waarop de Pens uit Amiens, de ex-onderwijzer uit het hoge noorden, in elk geval in eigen waarneming de intellectueel van het dorp, opstond en de burgemeester een hand gaf. Een onmiskenbaar akkoord over de verkeersveiligheid in ons dorp met 900 inwoners.

De hoogbejaarde moeder van Francies, mijn vriend de aannemer, kwam met haar wandelstokje aan gewankeld. Het is niet ver van het maison de retraite waar ze als zelfbenoemde presidente het bestuur al geruime tijd overruled. Of we het al wisten? Het dorp was verrijkt met een expo van een kunstenaar van wie het atelier ouvert was. Het leek ons een raar verhaal, maar de president van het in elk geval tot pasen gesloten Office du Tourisme zei dat het klopte. En dat hij zijn nooit te onderschatte invloed had aangewend om het allemaal te regelen. Hij had het over het toeristisch belang van cultuur. Of zoiets. Ik haastte me naar de tabac voor mijn doosje sigaren en de Var Matin (die entreprise sluit om half een) en zag een bord staan waarop stond: expo en atelier ouvert. Niet alleen beroepshalve nieuwsgierig stak ik het straatje over en strandde voor een gesloten deur. Oké, het was après-midi.

Terug op het terras vroeg ik of iemand al bij die expo was wezen kijken. Nee, zelfs de burgemeester niet. Jacqueline van de mairie natuurlijk wél. Gelet op haar onduidelijke functie daar, alle tijd. Ze had het mooi gevonden. Het leek ons het beste het daarbij te laten.

Er kwam tot mijn verrassing een Nederlandse mevrouw aangelopen, ik had haar elders wel eens eerder ontmoet, die vroeg of ze erbij mocht komen zitten. Ja hoor, zo onaardig zijn we niet. Behalve de Brulboei, overtuigd Le Penist, die sowieso tegen buitenlanders is. Hij deed niet obstinaat. De vrouw vroeg in het Nederlands of ik voor een of andere club van Nederlanders in Zuid-Frankrijk vermomd als Sinterklaas zou willen spelen. Ik zei blijkbaar zo hartstochtelijk ‘nee’ dat Francies vroeg: gaat het wel goed met je?

Ik had er geen zin in dat hele verhaal van die idiote Spanjool in het Frans te vertellen. Misschien een keer de Brulboei op stang jagen met een paar zinnetjes over dat gedoe rond Zwarte Piet in die erbarmelijke Pays-Bas. Al weet ik er zelf niet veel van en dat wil ik graag zo houden..

De moeder van Francies hield het voor gezien. Ik ook.

Op de terugweg naar huis schrok ik bij de pizzeria wéér van die  cirkel op de weg. Uit tegenoverstelde richting kwam zo’n SUV die echt veel te hard reed. Sufferd, dacht ik.