Eindelijk legaal!

Zo. Het heeft even geduurd, en makkelijk was het niet, maar vandaag stond het gewoon in de krant: ik ben eindelijk legaal. En nog ecolo-verantwoord ook. Het is namelijk ineens een dingetje hier in Zuid-Frankrijk: de doggy bag. Na jaren gestumper met een stiekem plastic zakje kan ik nu gewoon aan het einde van een copieuze maaltijd vragen om de resten -inclusief de overgebleven wijn, al komt dat laatste zelden voor- in een daartoe bestemd zakje of doosje te flikkeren, zodat ik ze mee naar huis kan nemen.
Heeft allemaal met de crisis te maken. Ook hier in Frankrijk gaat het al geruime tijd slecht met de horeca. Restaurants moeten sluiten bij gebrek aan klandizie. En als ze al open kunnen blijven, is het toch veelal houtje bijten en met lede ogen aanzien dat riante menu’s niet meer worden besteld: een ‘plat’ en zelfs vaak een ‘entrée’ is al genoeg, en de MacDonalds-achtigen winnen steeds meer terrein.
Ik vind MacDo naadje, ik eet liever in een behoorlijk restaurant type ‘routier’, maar ik ben een kleine eter en met name hier op het platteland zijn de porties afgestemd op bouwvakkers en bosarbeiders. Ik lust bijna alles, maar van alles een beetje. En dan wordt het ongemakkelijk. “Was het lekker?” vraagt de serveuse bij het afruimen van een nog driekwart vol bord met een stem die druipt van dan wel cynisme, dan wel onbegrip. “Ja, heerlijk, maar een beetje veel.” Jaren heb ik die genante confrontatie opgelost door een heimelijke doggy bag mee te nemen (lees hier). Dat hoeft nu niet meer: Frankrijk heeft het ‘rest-o-resto-zakje’ omarmd. Restaurateurs zien eindelijk in dat ze juist méér verkopen als ze zo’n ding aanbieden. Want nu durft de klant gewoon de volle portie, of zelfs het hele meergangenmenu, te bestellen; wat rest, gaat schaamteloos mee naar huis. Ook die half leeggedronken fles wijn, geen probleem. Je bent namelijk helemaal ‘ecolo’ en ‘gaspillo’ als je om de restanten voor de door jou betaalde maaltijd vraagt: milieuverantwoord en tegen verspilling. Dat ‘omdenken’ had even tijd nodig, maar nu gaat de moderne fransoos er helemaal voor. Het is nog pril, maar de trend is gezet. Door mij!, denk ik dan. Want ik ga er niet vanuit dat mijn stiekeme plastic zakje al die jaren altíjd onopgemerkt is gebleven.