Als immigré moet je veel leren. En dat vergt echt enige tijd. Zo is me nu pas duidelijk dat zoiets gruwelijks als anti-semitisme in Frankrijk niet ongewoon is. Ik heb altijd gedacht, of misschien geleerd, dat mensen met een joodse achtergrond juist vaak naar Frankrijk kwamen, of vluchtten. Ik las/hoorde in de media dat het aantal anti-semitische ‘incidenten’ sinds die 7e oktober met 300% is toegenomen. Geen tikfout. Hier ooit begonnen als toerist, nooit verworden tot een idolate francofiel, maar mijn twijfels over dit land worden er dezer dagen niet minder om. In mijn omgeving lul ik met Jan en alleman, journalistieke collega’s, en dorpsgenoten. De in allerlei opzichten van gering formaat wijnboer Jean-Pierre begon tijdens het apéro op het café-terras ineens over zijn joodse familie-achtergrond. We waren eerder nooit verder gekomen dan gezellige praatjes over de oogst, de lastpakkerij van de toeristen, de neergang van het dorp, geen dokter en zo. Allemaal de schuld van ‘Parijs’.
De president zelf
Ondertussen is president Macron zelf helemaal naar Nieuw-Caledonië gevlogen. Om daar de rust te herstellen. Is ook ‘gewoon’ Frankrijk, ergens in de Stille Oceaan. Volstrekt antiek kolonialisme, maar iets met geo-politiek, en vooral (zoals al eeuwen) met business. Die archipel heeft nikkel en niet zo’n beetje ook. Voor zover ik het snap, belangrijk spul in de nieuwe, digitale wereld. Je zou anno 2024 denken: laat dat spul aan de Kanacks, de inheemse bevolking, Kunnen ze ermee wat verdienen. In ‘Parijs’ weet men kennelijk beter. De winst moet naar de Franse schatkist.
Oké, ik weet ook niet hoe je ‘fatsoen’ moet definiëren. Maar ik denk in afnemende mate dat Frankrijk een fatsoenlijk land is.
Deel dit artikel
Meer inspiratie?
Dan hebben we een suggestie! Lees Côte & Provence magazine 4x per jaar met een eigen abonnement en ontvang een prachtig Frankrijkboek, of koop de actuele editie die nu in de winkel ligt.
