Feestbeesten op zolder

Het leek erop dat het aantal feestende vakantievierders deze zomer beperkt zou blijven. Alle voortekenen wezen in die richting; vaste zomergasten ineens naar Portugal, familie prefereerde thuisblijven wegens vers nageslacht, en een aantal crisisafmeldingen omdat -zelfs mét gratis logies en catering die ‘vanzelfsprekend’ hóórt bij een logeerpartij- men Frankrijk te duur vond: “weet je wel wat dat kost, aan benzine en tolwegen?!”.
Kwam ons niet slecht uit. ’t Is stevig aanpoten als de Nederlandse redacties min of meer platliggen en het vaak op freelancers aankomt om de boel draaiende te houden. We verheugden ons op lekker doorwerken in de koele uurtjes, over het eigen zwembad kunnen beschikken tijdens zelfgekozen pauzes, op tijden eten dat we trek en tijd hebben, slapen wanneer het ons uitkomt. Rust! Niet dus.
Vandaag zit ik voor de zoveelste dag met piepkleine kijkertjes achter de computer wegens vannacht wéér geen oog dichtgedaan. Want we hebben feestbeesten op zolder. En ik ben zeer van de beestjes, maar er zijn grenzen.
Zo om een uurtje of vijf, zes begint het gedonder; een pokkenherrie, alsof er een zooitje houthakkers op klompen een partijtje tennis speelt met draaiende kettingzaag als racket. Goed, misschien overdrijf ik een beetje, maar als je nacht na nacht niet slaapt willen dingen weleens een beetje buiten proportie raken.
Het gaat om ‘loirs’, relmuizen, o zo schattige kleine beestjes die wel iets van eekhoorntjes hebben. Ze worden ook wel ‘zevenslaper’ genoemd, omdat ze een winterslaap houden van zeven maanden (ja, zíj wel!) en ze hebben een voorkeur voor riant bos en rustige huizen. Helaas bieden wij allebei; we wonen hier wel -diep verstopt in het groen- maar dat merk je amper, zo muisstil als we van nature zijn. Van het gedempte gerikketik van toetsenborden, van een zacht moppie Bach, of een keuvelend praatprogramma op tv, raken die relschoppers niet onder de indruk. Onverstoorbaar slepen ze met god mag weten wat over zolder, waarbij ze regelmatig iets uit de pootjes op de planken vloer laten stuiteren, vanzelfsprekend pal boven je bed, waarin je amper een paar uurtjes onder zeil ligt te wezen. Om even later een rondje tussen balken en kabels te rennen, waarin ze graag hun tandjes zetten; internet is de laatste tijd verdacht traag, al kan dat ook aan Orange liggen, maar ergernis en slaapgebrek maken achterdochtig. Vroeger naar bed gaan om ze vóór te zijn is geen optie: als je gewend bent ’s avonds -als het koel is- door te werken, slaap je niet ineens om negen uur in. Rammen met een bezemsteel tegen de zoldering van de slaapkamer helpt natúúrlijk niet. Behalve de verzuchting uit de sponde “god, je speelt weer voor heks, wat ben je toch een natuurtalent”, levert het uitsluitend verhoogde activiteit op zolder op. Je ziet die relrotzakken bij wijze van spreken schuddebuikend van de lach om zoveel onbenul, door het zelfgeknaagde zaagsel rollen.
De afdeling ‘assainissement’ van de gemeente kwam met het briljante idee om de beestjes te verjaren.
Hoe dan?
“Veel herrie maken.”
Dat doen ze zelf al.
“ Keihard heavy metal draaien.” ( ’t is een jonge gemeenteambtenaar bij assainissement)
Maar dan komt de gendarmerie wegens burengerucht, zo in het holst van de nacht.
“O ja. Nou dan weet ik het ook niet meer.”
Komen jullie niet, om ze te vangen ofzo?
“Nee, daar is geen geld voor vanwege de bezuinigingen.”
Straks komt de buurman van een kilometertje verderop, type ‘niet lullen maar poetsen’. Hij had het over dakpannen lichten (de kruipzolder is binnendoor niet toegankelijk) en ‘eens en voorgoed een einde maken aan dat tuig’. Ik ben er niet gerust op dat dit voor iedereen goed gaat aflopen, ik wil geen details, dus ik doe even niet mee. Ja ja, ik weet het, laf. Maar ik ben zooooo moe…..

De buurman is geweest.
Kwiek klom hij op een ladder, lichtte een paar pannen van het dak en dacht de donkerte van de ‘combles’ in te duiken, maar stuitte op een stevige laag golfplaten. “Merde! Daar kom ik zo nooit bij! Heb je een blikschaar?” Toen zag ik het pak rattenkorrels dat hij bij zich had. “Laat maar”, zei ik stiekem opgelucht. “We gaan toch geen heel huis slopen omdat ik een beetje last heb van slapeloosheid?”
“Comme tu veut”, boorde hij me met vorsende blik de grond in. Je zag hem denken: slap!
Een paar glaasjes rosé stemden hem milder.
En vannacht zet ik dapper de Cello Suites van Bach op, keihard! En voor je het weet is het oktober: dan beginnen we allemáál aan onze winterslaap. Zucht.