Flitsgesprek: Matty Willigenburg

In deze rubriek doen Nederlanders en Vlamingen uit de doeken waarom ze voor Zuid-Frankrijk hebben gekozen.

Even voorstellen

Matty Willigenburg (1955), geboren en getogen in Rotterdam, in een traditioneel christelijk gezin. Ondernemend en vrijheidslievend. Nieuwsgierig en kan slecht tegen dogma’s, paternalisme en beperkingen. Na de middelbare school opgeleid tot onderwijzeres. Toen het schoolgebouw mij te klein werd en geen uitdagingen meer bood, besloot ik mijn carrière voort te zetten in de farmaceutische industrie. Aanvankelijk als artsenbezoekster, na een paar jaar leidinggevende en organisator van vele medische congressen in binnen- en buitenland. Tijdens deze jaren mijn MBA gehaald in de VS. Daarna als directeur ledenservice en marketing de reorganisatie ‘Veerkracht’ van de werkgeversorganisatie in de grafische industrie begeleid en, op verzoek van de Amerikaanse eigenaar, de omslag van analoog naar digitaal vormgegeven bij de grootste grafische franchise-keten ter wereld. In 2002 werd het tijd om voor mijzelf te beginnen: creatief ondernemen! Vele oplossingen bedacht en met succes in de markt gezet, die de combinatie van werken en zorgen (vooral voor vrouwen) mogelijk maakten. De franchiseketen ‘Onze Saar’ (Inmiddels onder de naam ‘Saar aan huis’ opererend), is daar een goed voorbeeld van.

Sinds wanneer in Zuid-Frankrijk?

In 1995 kochten mijn man en ik een tweede woning in natuurpark de Luberon (84). Naast onze drukke, internationale banen, werd dat huis een rustpunt in ons leven. Toen mijn man onverwacht overleed aan acute leukemie in december 2003, ben ik op zoek gegaan naar iets groters, wat ik op termijn zou kunnen exploiteren als B&B of gîtes. Dat werd Le Tuilier, een kleine hameau in Oppedette, die ik in vijf jaar tijd heb laten renoveren tot wat het nu is. Naast mijn toenmalige Nederlandse bedrijven met behoorlijk veel personeel, een combinatie die ik niemand aan kan raden! In 2008 mijn bedrijven verkocht en mij volledig gefocust op Frankrijk en daar mijn levenswerk van gemaakt.

Ooit spijt gehad?

Nooit spijt van gehad! Alhoewel het hard werken was en ik er in mijn eentje mijn handen meer dan vol aan had, kon ik mijn ziel en zaligheid leggen in gastvrijheid, menselijke contacten en organisatie. En toen ik Le Tuilier (closdutuilier.com) verkocht aan een stel Fransen die het voortzetten zoals ik het bedoeld heb, bleef ik in de regio wonen. Nu in het prachtige okerdorp Roussillon, eveneens in de Luberon gelegen.

Waarom Zuid-Frankrijk?

Uiteindelijk kozen wij voor ons tweede huis voor Frankrijk, vanwege de bereikbaarheid in één dag, de uitstekende vliegverbindingen, het mooie weer en de prachtige natuur. Later kwam daar de stressloze en relaxte manier van leven bij.

Wat is de grootste charme van Zuid-Frankrijk?

Voor mij zijn dat de authentieke, veelal Romeinse dorpjes hier in de omgeving, met hun lokale weekmarkt die tijdens zomer en winter omwonenden uit hun huizen haalt en waar men op het plaatselijke terras de wetenswaardigheden van de afgelopen week uitwisselt. De gemoedelijke sfeer, de behulpzaamheid van de Fransen en de culturele rijkdom doen de rest.

Ingeburgerd?

Als snel na onze komst in het zuiden, raakten we meer en meer ingeburgerd. Ons tweede huis stond op een heuvel met vier andere huizen, die bewoond werden door Fransen. Omdat wij er niet altijd waren, was het erg prettig terug te kunnen vallen op de buren. Zo ontstonden fijne contacten en vriendschappen. Nadat ik volledig in Frankrijk kwam wonen, als enige Nederlander in een dorp met 60 inwoners, ging dat alleen maar beter. Ook nu weer heb ik in Roussillon fijne mensen om me heen gevonden.

Wat is de grootste ergernis?

De stromen toeristen, die zich op geen enkele manier wensen aan te passen aan het plaatselijke leven en de cultuur. Luidruchtig, dikwijls onbeschaafd, arrogant en naar. Ik spreek dan plotseling uitsluitend Frans …

Contact met andere Nederlanders?

Jazeker! Jarenlang zeer actief lid geweest van de Nederlandse verenigingen in de Provence, zowel in de organisatie van evenementen, het bestuur en in de redactie van het clubblad. Nu even wat minder, voornamelijk omdat ik elke keer meer dan twee uur rijden moet om activiteiten van de clubs te bezoeken. Inmiddels ook via op Frankrijk gerichte groepen op Facebook vele mensen persoonlijk leren kennen en vrienden gemaakt. Af en toe in je moedertaal communiceren, vind ik prettig.

Tips voor vakantiegangers?

Mijd het hoogseizoen als je dat kunt. Ga eens op een dorpsterras zitten, maak contact met de plaatselijke bewoners en verwonder je hoe het leven hieraan toegaat … Dat geeft echt ontspanning en zo leer je een gebied een beetje kennen.

Favoriete stad?

Voor mij is dat Aix-en-Provence. Ik kom daar al dertig jaar inmiddels en altijd geniet ik daar van de levendigheid, de studenten die de stad bevolken en de overvloed aan goede restaurants, winkels en musea.

Ooit terug naar Nederland?

Nee! Behalve als ik aan het einde van mijn leven ziek of dement word en de regie zelf in handen wil houden, dan gebeurt dat in Nederland. Gelukkig heb ik vrienden die mijn wensen kennen en ze zullen helpen uitvoeren. Maar met mijn onlangs op 97-jarige leeftijd overleden moeder als voorbeeld, wacht ik daar nog zeker een jaar of wat mee …