Geen grap: beboet voor te hard fietsen!

Dat heb ik dan weer. Aangehouden wegens te hard fietsen. Net de Vuelta achter de kiezen -als kijker dan hè- en dan aangehouden worden wegens roekeloos racegedrag. In die Ronde van Spanje (die ik overigens veel aantrekkelijker vond dan de Tour de France) gierden renners met soms meer dan 100 km per uur en met ware doodsverachting van een steile berg af. Dat gaf kriebels. En hoewel mijn wielerverleden allang in het grote vergeetboek van de huiselijke geschiedenis is bijgeschreven, mag ik toch nog graag een stukje rondfietsen. Als ik in vorm ben, kan ik pieken. En dan haal ik zelfs weleens de 25/30 km in het uur. Maar vandaag, in Cagnes, was het meer een ontspanningsoefening, om het drukke hoofd weer even leeg te pedaleren.
Had je gedacht! Uitgerekend deze week trad er voor het fraaie fietspad langs de zeereep een snelheidsbeperking in werking. En de machtige arm van Hermandad ging dat eens eventjes keurig handhaven. Gisteren trouwens nog niet, wegens rotweer, maar vandaag was men op volle sterkte (2 man) aanwezig.
Ik schrok me werkelijk kapot toen er vanuit de berm een policier municipale voor mijn rijwiel sprong. De hand gebiedend opgeheven: “trop vite, madame!”
Ik kon nog net remmen. “Pardon?” Dit moest een grap zijn. Ook qua uiterlijk had de wetshandhaver veel gemeen met wijlen Louis de Funès.
“U heeft te hard gereden. Mijn collega (hij gebaarde naar ergens achter me) heeft u geflitst met ruim 16 km per uur. En u mag hier maar 10. Er staat een bord dat dat aangeeft. Niet gezien zeker?”
Nee, dat had ik niet gezien, en ik ben later speciaal teruggefietst om het te bekijken: het stond er inderdaad gloednieuw te wezen.
Waarom? Omdat de gemeente Cagnes besloten heeft tot een ‘voetgangersvriendelijk’ beleid: wandelaars gaan -zelfs op het fietspad- vóór, (race)fietsers moeten ontmoedigd worden. Nou ben ik daar niet tegen. Zelfs als fietser heb ik er een pesthekel aan als je uit de toeclips wordt gereden door de een of andere gek die, al slalommend langs voetgangers en recreatiefietsers, Contador wil evenaren.
Maar waarom moet ik 35 euri aftikken omdat ik met zestien (16!) kilometer per uur een ritje langs een riant fietspad rijd? Fietspad dus. Het voetgangerspad ligt er naast en is minstens zo riant. En ik had nog mazzel. Als ik m’n identiteitsbewijs niet bij me had gehad, was ik zonder pardon naar het bureau afgevoerd.
Terwijl ik m’n papieren toonde schoot er een drietal inline-scaters voorbij. “Eh, die rolschaatsers? Die gaan toch echter harder dan 10 km hoor”, probeerde ik onder de boete uit te komen.
“Ah, oui madame, maar dat zijn officieel voetgangers.” Hij keek erbij alsof hij het wiel -welk wiel dan ook- niet snel opnieuw zou uitvinden. Ik heb maar betaald. Tegen zoveel ambtelijk onbenul valt niet op te redeneren. Voortaan ga ik wel ergens anders fietsen. En ik ben vast de enige niet.
Briljant toeristenbeleid, daar in Cagnes.