Gevederde vrienden

Het zal wel weekhartige onzin zijn, maar gedurende de wintermaanden voer ik de vogeltjes een beetje bij. Dat viel in het begin nog niet mee. Omdat er hier met regelmaat een paar weldoorvoede buurtkatten rondsluipen die zo’n vederdosje -gewoon voor de lol- best een kopje kleiner willen maken, hing ik vetbollen in de jasmijn die zich rond de balken van het overkapte terras heeft geslingerd. Beschut tegen de vele stortregens en lekker hoog, daar waar er geen lustmoordenaar bij kon. En nog net zichtbaar; je wilt ook lol hebben van je moeite tenslotte. Dat ging een tijdje goed. Tot die vetbollen ineens wel heel erg snel op waren, in één nacht foetsie. Dat kon niet kloppen. Voor zover ik weet slapen huis-tuin-en-keukenvogeltjes ’s nachts. Bovendien waren de plastic netjes rond die bollen in een rechte lijn finaal doormidden geratst. Knaagdieren dus, waarschijnlijk de losbandige bende ‘loirs’ (relmuizen, zevenslapers) die op zolder woont en tegen alle natuurwetten in geen zeven maanden winterslaapt, maar gewoon doorgaat met pokkenherrie maken zodat ik ook geen oog dicht doe. Prachtige beestjes om te zien, daar niet van, maar het ging met toch wat ver om die nachtrustterroristen ook nog eens vet te mesten.
Een tafeltje met een bolletjesbakje erop in de tuin was na één nacht hoosregen geheel disfunctioneel, ik ging op zoek naar een vogelhuisje. En werd bij de Gamm Vert, de enige winkel in de wijde omgeving waar ze die dingen verkopen, door een verveelde blondine met teveel vrije tijd in de baas z’n tijd, bejegend als een hoogbejaard pluispermanentje dat even vanachter de geraniums was ontsnapt om nota bene háár lastig te komen vallen.
“Madame cherchez?”, geeuwde ze.
“Une mangeoire pour oiseaux sur pied”, zei ik standvastig.
Na een langgerekt “Aaaahhhmm” dat net zo goed had kunnen eindigen in ‘achgutteguttegut’ wees ze met een slap handgebaar naar ergens achterin de enorme loods waarin de Gamm Vert gevestigd is. Om vervolgens weer in haar vegetatieve toestand terug te glijden.
Achterin de loods vond ik inderdaad een aantal vogelhuisjes, van rustiek tot hoogst modern, en flink aan de prijs. Ik koos voor een knoestig geval van ruwe boomstammetjes en mocht € 39,99 aftikken bij de kassa.
“Uitverkoopje zeker?” bromde mijn man toen hij het gedrocht in de tuin zag staan.
Ik gaf geen krimp en vulde een solide bak met vetbollen en een andere met pelpinda’s.
De volgende dag lag het geval op z’n zij. Ik raapte de vetbollen uit het gras, graaide de pinda’s bij elkaar, zette de boel weer overeind en trapte de poten wat beter de grond in; het had hard gewaaid die nacht en de mistral was nog niet gaan liggen, dat deed ie tegen de avond pas.
Toch lag de ochtend erop het ding opnieuw op zijn kant, ditmaal in een wolk van veertjes. Dat kon maar één ding betekenen, moordkatten! Blijkbaar klommen ze in de vroege uurtjes als het vogelspitsuur was, langs het stammetjesding omhoog, sloegen een klauw uit en hadden beet. Waarna het voederhuisje omdonderde, maar dat kon die katten niet schelen. Er was vast wel weer een mens die het voor ze overeind zette.
Er staat nu een uit de opslag afkomstig spekglad metalen tafeltje op drie wijd uiteen lopende poten onder de overkapping van het terras. Met daarop de voederbakken. Niet bereikbaar voor knaagloires vanaf de balken, niet om te trekken door moordkatten en beschut tegen storm en regen.
Al weken zien we vinkjes, roodborstjes, koolmeesjes, musjes en hoe ze allemaal ook mogen heten, komen fourageren. Hapje vetbol en dan een pinda mee voor thuis. Er is maar één probleem: in de supermarkten is er zo langzamerhand geen vetbol of pinda meer te krijgen. Hoog tijd dat het lente wordt.