Gewoon nee zeggen

Ik heb een probleem waar elke willekeurige psychiater ongetwijfeld een prachtig jeugdtrauma aan vast kan plakken. Of zoiets. Ik kan geen ‘nee’ zeggen.
Toen gisteren dus aan het begin van de middag de telefoon ging had ik gewoon niet moeten opnemen. Doe ik doorgaans ook nooit meteen. Eerst een keertje of vijf laten bellen. Houdt het daarna op, dan weet je vrijwel zeker dat je ontsnapt bent aan de zoveelste pertelefoonverkoper die je ondanks pacitel.fr (de Franse bel-me-niet-lijst) lastig meende te moeten vallen. Maar het ding blééf rinkelen en dan slaat de ongerustheid toe: er zal toch niks….. Maar nee, de Britse buuf, ik voelde meteen nattigheid. En ja hoor, die kwam in ruime mate mijn kant op klotsen.
“Hi Rennie, ehhhrm….” Het kwam er op neer dat de Franse familie van wie ze het ontbrekende stukje land dat aan hun twee jaar geleden verworven Franse territoir ontbrak en dat ze graag wilden verwerven, ineens voor de deur stond. Blijkbaar was er een oude familievete beslecht en kon het ‘parcelle’ dat door verkaveling aan een neef was toebedeeld, thans voor een vriendenprijsje worden overgedaan.
“But we want to get de details right, and they don’t speak a word of English, so….”
Zoek het uit! Was mijn eerste gedachte, gevolgd door ‘ga eens op Franse les’, maar dat zei ik niet: “Sure, I’ll be over in a minute.”
Dat werden er twee, drie, misschien wel vijf, want als ik net lekker een stukje zit te tikken wil ik eerst die ene zin nog afkrijgen voor ik ‘m vergeet. Plus die daarna natuurlijk, en de daaropvolgende. En dan krijg ik er acuut de pest in als er ongeduldig op de voordeur wordt geklopt. “What the f**k?!”
Ik heb het netjes gehouden, ik ben keurig meegegaan naar twee Franse dames die me op het paadje voor het Britse buurhuis vreugdevol ontvingen, ze konden hun ei en hun stukje land kwijt nu er iemand was die de bedoelingen kon vertalen van Frans naar Engels en omgekeerd. Ze zien elkaar straks dolgelukkig terug bij de notaris, alles naar tevredenheid geregeld.
Ik tijgerde terug naar huis (’t is bergop) en zette me weer aan het schrijven van het artikel waar ik net lekker in gevorderd was. Het mocht niet duren, na een uurtje of zo kwam de nieuwe klop op de deur. Alweer de buuf, ditmaal met een ‘litlle thank-you-present’. Lief, vast wel. Maar ze bleef twee uur hangen, drankje erbij, huiselijke verhalen en levensdetails die ik eigenlijk helemaal niet wil weten wegens genant als je ook de buurman weer eens tegenkomt. Elke hint in de richting van ‘werk’ werd luchtig weggewuifd: “welnee, ze had alle tijd”. Pas toen mijn man me met een zogenaamd dringend kantoorklusje kwam redden, kon ik haar de deur uit werken. Maar daarna was het ‘foutu’, een stukkie schrijven lukte voor geen meter meer.
Ik heb dus nu besloten om overal gewoon botweg ‘nee’ op te zeggen. Standvastig en definitief. Tot de volgende keer natuurlijk.