Guus komt naar huus

In een vorig leven was ik sportjournalist. De eerste vrouwelijke van Nederland. Ik reed ondanks het verbod (“pas des biches dans mon Tour”, aldus grote baas Félix Levitan) een dag of wat mee in de Tour de France. Ging met AZ naar Ipswich; voetbal, inderdaad. Deed je niet in die tijd, zelfs feministes vielen over mee heen. En als Zuid-Franse Rotterdamse ben ik thans fanatiek supporter van Rugby Club de Toulon, nationaal en Europees kampioen. In Nederland leeft rugby niet, hier bij ons is het hot. En terecht. Rugby heeft veel meer aan spanning en sensatie te bieden dan voetbal. Kwam ik pas in Frankrijk achter.
Maar ik ben ook nog steeds Feyenoordfan. En ik zie Les Bleus graag winnen. Kortom, ik ben ‘betrokken’, zoals dat tegenwoordig heet.
Dus durf ik het wel aan om vanuit mijn Zuid-Franse dorpje nu al het vertrek van de Nederlandse bondscoach Guus Hiddink aan te kondigen. Zei onlangs dat hij zijn Oranje handdoek in de ring gooit als Nederland van de week van Letland verliest. Ik denk dat de uitslag van die match er niet meer toe doet. Hiddink ís al weg. Overgelopen naar mijn deel van de wereld.
Van de zomer kwam ik hem tegen. Nou ja, tegen…. Er strompelde iemand met een stok het restaurant binnen waar ik al een kwartiertje eerder aan tafel was gegaan. “Heej, Hiddink”, stootte ik mijn man aan. Hij had geen idee. De bondscoach ging in een hoekje met zijn rug naar het publiek zitten, wilde kennelijk niet herkend worden. Met rust laten, dacht ik meteen, val die man en z’n vrouw niet lastig. Sportjournalist, ‘das war einmal’.
Geloof het of niet, maar twee dagen later, toen we even in ons niet zo voorname dorpsrestaurantje een vorkje gingen prikken, zat de bondscoach met zijn vrouw er ook. Geen stok, dit keer, wel een moeizaam loopje, zagen we aan het eind van de avond.
“Weet je het zeker?“, vroeg mijn man, “is dit de baas van het Nederlands Elftal? Hoort hij niet links en rechts op tribunes te zitten? Z’n troepen te trainen?”
Niet veel later hoorde ik dat meneer en mevrouw Hiddink ook regelmatig een hapje halen in het restaurant van onze vriend een dorp verderop, al weken. Was dit ontspannen verblijf in Zuid-Frankrijk onderdeel van een revalidatie? Vakantie? Pre-pensioen? Daar is ons departement heel geschikt voor.
Maar niet als je een Nederlands elftal te trainen hebt en de resultaten zó bedroevend zijn, stak de sportjournalist in mij een vermanend vingertje op. Dan hoor je dáár te wezen, spelers te selecteren, opstellingen te testen, beleid te ontwikkelen, leiding te geven. Al die over het paard getilde puber-miljonairs aan het spelen te krijgen. Guus leek me daar helemaal geen zin meer in te hebben.
Dus hoop ik dat Oranje straks van Letland verliest. Dan treedt Hiddink af, heeft ie gezegd. Ik gun het hem van harte. En dat is aardig bedoeld.
‘Guus kom naar huus’ zong wijlen Alexander Curly in een grijs verleden (1975). Volgens mij is dat ‘huus van Guus’ hier, in de Provence. Zelden iemand met zoveel kopzorgen zo ontspannen zien genieten.
In 2016 wordt het EK in Frankrijk verspeeld, met onder meer wedstrijden bij ons in Nice, in het stadion Allianz Arena dat er speciaal voor werd gebouwd. Als Oranje zich weet te kwalificeren, hoop ik dat Guus daar net zo ontspannen van kan genieten. Niet in de dug-out, maar gewoon hier bij ons in de kroeg, de ‘huuskamer’ van het dorp.