Help! Een McDonald’s in de buurt!

Paniek in mijn dorp en wijde omgeving: er is sinds kort langs de Route Nationale Grasse-Draguignan zo’n McDonald’s neergestreken. Hét bewijs dat het hier definitief gedaan is met de relatieve rust van het klassieke platteland. Daar zijn we het allemaal over eens.
Mijn dorpje ligt op ongeveer tien kilometer afstand van die RN. Ik maak weleens gebruik van die weg, want vanwege mijn werk ben ik regelmatig gedwongen -bijvoorbeeld- naar de kust af te zakken. En soms vloeit uit tijdnood voort dat ik de snelste route kies.
Ik kom dan ergens halverwege tussen Grasse en Draguignan, vlakbij die McDo, op de RN terecht. Op weg naar de autoroute A8. En op de terugweg is er vaak geen andere oplossing dan weer die RN te kiezen. Prima, want ik ken -althans tussen Fayence en het Lac Saint-Cassien- geen route met zoveel kleine, maar vaak uitstekende restaurantjes en minstens tien pizzeriaatjes; ik heb ze intussen allemaal wel een keertje of wat geprobeerd. En ook bij L’Auberge La Bécassière, van een hogere orde, leg ik graag aan, als ik meer tijd heb. Kortom, langs die route strekt zich een mooi en gevarieerd culinair landschap uit.
Veel van die kleine restaurantjes leven vooral van de lunches. ‘Plat du jour’ 10 euro en je weet je verwend. Truckers, handelsreizigers, buurtbewoners en ik dus ook kennen en waarderen die ‘routiers’.
Nu vrezen we dat hun toekomst op het spel staat. Door de komst van die McDo. De moderne tijd, ik weet het, ik ken het melancholieke La Montage van Jean Ferrat (en de bewerking ervan, Het Dorp van Wim Sonneveld).
Vooral die truckers en andere voorbijgangers zullen voortaan wel voor een in dubbel opzicht ‘goedkope’ McDo-hamburger kiezen. Hetgeen de ondergang van onze vertrouwde restaurantjes inluidt. En daarmee het faillissement van de ‘routier-cultuur’ die écht eten combineert met een vriendenprijsje. En met het verdwijnen van de ‘routiers’ zullen we ook afscheid moeten nemen van een vrijwel perfecte ‘daube de sanglier’, of -’s zomers- van een salade Niçoise die rijker is dan die je in Nice krijgt. Voor de beste pizza hoef ik nu nog niet naar Rome, ik kan gewoon terecht bij Les Terrasses langs de RN voor een superieure Quatre Fromages. Ik ben dus net zo ongerust als iedereen in mijn dorp. Want als onze favoriete restaurantjes op de fles gaan, zal ook de werkloosheid verder toenemen.
Ik zal dus nooit een voet in die McDonald’s zetten, en velen met mij. Ik heb trouwens in mijn hele leven maar één keer een hamburger van die firma gegeten. Erg lang geleden, ik woonde nog in Nederland. Maar ik herinner me dat die poging tot voedsel vooral naar kartonspecie smaakte. En ik haastte me alsnog naar een serieuze snackbar voor een Kwekkeboom-kroket. Of eentje van Van Dobben, dat weet ik niet meer.
Er zijn dagen dat ik de moderne tijd even niet zie zitten. Maar de bulktoeristen zullen van de zomer vast blij zijn met ‘hun’ McDo: “Ha, net als thuis!”