Het einde van een Vonk

Ik ga het doen. Op het gevaar af dat alle feministen over me heen vallen. Per heden schaf ik de naam Vonk af en ga ik verder onder die van mijn echtgenoot. Het wordt me namelijk echt te gortig. Ik vond het al niks dat er een op z’n minst dubieuze wetenschapper diezelfde achternaam heeft. In het begin kostte het me de grootste moeite om mijn boeken onder mijn eigen voor- en achternaam bij Bol, Bruna en bibliotheken geregistreerd te krijgen; men nam automatisch aan dat die Roos Vonk ook mijn boeken wel geschreven had. R. Vonk, nietwaar?
Toen kwam De Volkskrant met een nieuw katern. Dat moest ook zo nodig Vonk heten. Bijlage-hoofdredacteur Kustaw Bessems vond het wel grappig, ik vond het gezeur met verkeerd zoekende zoekmachines een stuk minder leuk.
Vervolgens legde Eva Jinek het aan met oerwoudloper Freek Vonk, wandelen er al geruime tijd zowel een Hans Vonk als een Michel Vonk in de voetballerij rond, is er een ‘creatief’ reclame-duo dat opereert onder de naam Vonkvonk, en duiken er steeds meer Vonken op in mijn tijdlijn. Het moet maar eens afgelopen zijn, ik ga me weer onderscheiden.
Jarenlang heb ik vastgehouden aan mijn ´nom de fille´, kort, krachtig, makkelijk. Leek me handig, met name hier in Frankrijk, waar vrijwel elke buitenlandse naam per definitie verbasterd wordt. Ook het simpele Vonk werd echter Vank, Venk, Veunk, Wonk en zelfs Konk, ondanks dat ik het nadrukkelijk spelde. Zelfs in m’n trouwboekje stond het in eerste instantie verkeerd. Dat gaf een hoop gedoe.
Dat trouwen in Frankrijk is hoe dan ook een hoop gedoe: even snel naar de ‘mairie’ is er niet bij. Wie als buitenlander in Frankrijk in het huwelijk wil treden heeft papieren nodig, veel papieren, tot er een uitpuilend dossier overlegd kan worden. En er moet medisch gekeurd worden. Tenzij je een gezondheidsverklaring van je eigen arts kunt overleggen. Dat kon. Ik vulde de verklaring netjes in, kocht bij de speelgoedafdeling van LeClerc een stempelsetje en schiep dokter Bokma uit Schiedam; noblesse oblige, nietwaar.
Het dossier werd probleemloos goedgekeurd. En op een koude, maar stralend zonnige winterdag meldden we ons bij de mairie aan het steil oplopende straatje
bovenin het dorp. De locoburgemeester verbond ons in de echt, met twee fonctionnaires als getuigen, kosten waren er niet aan verbonden, maar we
hadden voor ieder een fles champagne meegenomen; dat viel goed. Ik zei ‘oui’, en op het moment dat de beoogde echtgenoot ‘volontiers’ zei, ging de buitendeur van het trouwzaaltje open en stormde er een fotograaf van het streekdagblad naar binnen: flits! en hij was weer weg, ons verbijsterd achterlatend.
“Voor de trouwrubriek”, verduidelijkte de loco.
De dagen erna pluisde ik de lokale krant uit, maar er dook niks op. Tot we een paar weken later de kroeg binnenstapten. Er werd een beetje gniffelend naar ons gekeken. De vrouw van de bakker stond tegen een tafeltje geleund de krant te lezen en keek me onderzoekend over haar bril heen aan: “Bon, il est prévu pour quand, le petit?” (wanneer komt de kleine?). Mijn “ah, non” wilde er bij haar niet in, een glaasje wel. We hebben het feestelijk afgeblust met diverse rondjes voor de hele kroeg. Maar de bakkersvrouw heeft me nog maanden ‘nonchalant’ begluurd om te zien of ik écht niet begon te bollen. Dat ik de naam van de echtgenoot niet droeg, vond ze bovendien helemaal onbegrijpelijk.
Dat ga ik nu alsnog goed maken. Vanaf vandaag ga ik door het leven als Renée Hagtingius. Voor officiële instanties en op de sociale media zal ik er nog Vonk voor plakken omdat ik anders in totale bureaucratische computerchaos ten onder ga. Of ik noem me voortaan Vonkje Hagtingius, zoals onze jongste dochter me altijd voorstelt aan mensen die zij kent en ik niet. Renée vindt ze niks.
Trouwens, dat Renée is dan wel Frans, maar nogal veel Fransen kennen hun eigen taal niet: dat René (mannelijk) vervoegd moet worden tot Renée (vrouwelijk) is weinigen bekend. Dus ben ik in correspondentie pijnlijk vaak ´Cher Monsieur René Vonk´.
Soit. Het is mooi geweest. Als ik straks ergens een tafeltje reserveer heet ik kortweg Hagtingius.
“Comment?”
“ Asj-aa-zjee-thee-ie-en-zjee-ie-uu-es: Hagtingius”.
Het zal niet meevallen, in het begin. Probeer het zelf maar eens zonder haperen uit te spreken, te spellen of op te schrijven. Ik heb inmiddels zo’n 34 jaar kunnen oefenen. Hoog tijd dat de rest van de wereld dat ook eens gaat doen.