Het platteland verkommert onder Sarkozy

In mijn dorp hebben we sinds deze herfst geen slager en geen bakker meer. Er is nog wel een ‘depôt de pain’voor vers stokbrood, maar dat is dan min of meer vers. Want de baguettes worden in zo’n Citroën die vroeger een Visa heette, uit een ander, groter dorp aangevoerd. Mij maakt het niet veel uit. Ik bak mijn eigen brood en vlees eet ik niet of nauwelijks, ik ben met een semi-vegetariër getrouwd, die exclusief voor vis kiest. En ‘aparte’ potjes koken, daar heb ik geen tijd voor.
Maar is het wel raar dat we in ons dorp nu ineens zonder bakker en slager zitten. In elk geval in het hoogseizoen is het hier een drukte van belang. De tweedehuis-bezitters zijn er dan, plus de toeristen. Als we hier ’s winters (het sneeuwt al!) onder elkaar zijn, valt de klandizie voor slager Robert en bakker Christian natuurlijk tegen.
Dat ze nu een streep door hun rekening moesten halen, is de schuld van de regering. Die roept wel dat de voorzieningen in plattelandsdorpjes overeind moeten blijven, maar de praktijk is anders. De regering Sarko/Fillon besloot tot afschaffing van de TP (Taxe Professionnelle), die vervangen werd door de CET (Contribution Économique Territoriale) en dat zou kleine middenstanders als onze bakker en slager voordeel opleveren. De werkelijkheid is anders. Winkeliers als bij ons in het dorp moesten juist méér gaan betalen, en niet zo’n beetje ook. Denk aan 80 tot 100 euro extra, bovenop de bedragen van soms wel bijna 1.000 euro die ze al mochten afdragen.
Ik snap dat Robert en Christian de handdoek in de ring hebben gegooid.
Ik snap dat de talloze weduwen in ons dorp, vaak moeilijk ter been, diep ongelukkig zijn dat er geen bakker en geen slager meer zijn. Er is -net buiten het dorp- wel een supermarktje, maar zonder rijbewijs en auto kom je er niet, en bovendien tellen daar de houdbaarheidsdata niet zo. Om het netjes te zeggen. En autochtone dorpelingen van een zekere leeftijd weten als de besten dat je voor eerlijk voedsel vooral niet in een supermarkt moet wezen. Ze hechten aan ‘ouderwetse’ kwaliteit. Ik ook. Daarom haal ik mijn wijn bij een mini-domaine bij mij om de hoek. Monsieur Martell heeft in zijn cave altijd Radio Classique opstaan als ik kom hamsteren. Ook dat schept een band.
Ik vrees dat de huidige Franse regering niet echt werk maakt van de levensvatbaarheid van plattelandsgehuchten. Wat ze ook belooft.
Er zullen wel hogere economische en fiscale belangen spelen.
Het ‘klassieke’ Frankrijk van het stokbrood, le rouge, de 2CV, de Gitanes en de Routiers dat me ertoe verleidde hierheen te emigreren, loopt op zijn laatste benen, vrees ik steeds vaker. En de zon dan? Het is nog niet eens december en het sneeuwt al. Morgen gauw naar de garage voor anti-vries. Ook weer vergeten.