Het spel is op de wagen

Ge-email en getelefoneer, mijn ex-landgenoten zijn weer onderweg, liggen op koers richting Zuid-Frankrijk. Misschien zelfs iets eerder dan voorgaande jaren. Plak aan Hemelvaart een vrije dag om het weekeinde te halen en je hebt zomaar een minivakantie. Vandaar.
Hoe dan ook: ik werd vandaag als vanouds weer ingeschakeld om even vlug logies te regelen. Voor de belangrijkste misdaadverslaggever van Nederland met wie ik al jaren bevriend ben. Geen punt. Maar inmiddels is het qua boekingen zo druk dat ik een soort agenda ben gaan bijhouden. Dinsdag komt een goede vriendin met haar zus, woensdag een jeugdvriend van mijn man, donderdag iemand die we geen van tweeën kennen, maar die ´doorverwezen´ is door een kennis in België.
´La vie est dure en Provence´, verzuchtte mijn echtgenoot. Hij attendeerde erop dat niemand uit het noorden ons ooit bezocht toen we in Portugal verbleven. Of in de wintermaanden.
“De charme van zonnig Zuid-Frankrijk!” , reageerde ik nog tamelijk opgewekt. Ofschoon ik erg opzag tegen het onvermijdelijke rondhangen in cafés en restaurants, de essentie van zomerse visite van noordelingen die denken dat het bij ons in het zuiden allemaal fantastisch is. Ik heb dat wel eerder geroepen: waarom begrijpen vakantiegangers niet dat ik hier niet alleen wóón, maar ook en vooral moet (en wil) werken? Straks voor de zevende keer deze zomer met de pont naar St. Trop? Ik zie er tegenop.
En ik heb nu dus zo´n agenda. Met boekingen, alsof ik een hotel run. Juni en juli zijn al praktisch ´uitverkocht´. Al hou ik de deur dicht rondom Quatorze Juillet, als mijn dochter er is. Ze is uitgerekend op die datum jarig en viert dat liever in besloten kring. Maar ook in augustus gaan we weer vrienden en kennissen verwelkomen die niet zo goed snappen dat ik gewoon een werkezel ben. Die toevallig in Zuid-Frankrijk woont.
Volgens mijn man ben ik te gastvrij. Daar denk ik dezer dagen ernstig over na. Niet, als ik in een café of restaurant zit, de conversatie gaande hou en ondertussen zo´n beetje luister naar wat er allemaal over en uit het oude vaderland verteld wordt. Toch nieuwsgierig.
Maar wel, als ik me voor de zoveelste keer realiseer dat m’n zomer alweer is overgenomen door de horden uit het noorden.
‘Nee’ zeggen is ook een vak, vindt mijn man.
Hij heeft gelijk. Voortaan mag hij dat doen. Ga ik lekker rustig stukkies tikken en bladen maken.