In mijn sok

Ik ga vaak rennen in de bossen die ons huis omringen. Vanaf ons rood poortje kan ik maar twee kanten uit, naar beneden en daarna weer naar boven of omgekeerd. Een huis op de heuvel geeft je dat. En ik kan ook kiezen tussen een groot stuk op de weg of een klein en dan meer bos. Bovendien heb ik de keus tussen bospaadjes en kronkelwegjes vol stenen. Die ene loopt makkelijker, die andere daagt m’n flexibiliteit en concentratievermogen uit. Soms ben ik zo intens aan het rennen, dat ik de wereld een beetje vergeet. Ik en m’n adem tellen de stappen. Ik en m’n voeten kijken goed uit waar de volgende stap wordt gezet. Het is mijn zen-momentje. Aan niets anders denken dan het gestaag tempo.

Een hond die zijn baasje uitlaat

Het wordt me natuurlijk niet gegund zonder obstakels, dan zou je aan een verlaten strand moeten lopen. Ik kom een hond tegen die zijn baasje uitlaat. Ik kom een paard met ruiter tegen, laat ons hopen dat die z’n rijder ook niet uitlaat. En een koppeltje wandelaars, een collega-renner, de burgemeester … ik loop ze allemaal voorbij, met een glimlach, de hand even omhoog opstekende. Ik hou m’n focus in de pas.

Een pakje sigaretten

Tot wanneer ik vuilnis tegenkom. Meestal papieren zakdoekjes. Ik stop en stop ze in mijn sok. Ik raap ze op met mijn vingers als een pincet, plooi ze binnenin en meer details willen jullie niet weten. Soms een kleurrijke haarspeld, of een elastiek … allemaal in de sok. Tot vanmorgen … een pakje sigaretten, er zitten er nog een paar in kan ik zien. Ik liep het eerst voorbij. Roken moet je sowieso niet doen in ’t bos. Veels te gevaarlijk. Maar ik kreeg een schuldgevoel. Wat als iemand anders het te pakken krijgt, zo lang lag dat onding er nog niet, het was vast een vergetelheid van de wandelaar. En zou ik het de volgende keer weer opmerken en me er opnieuw aan ergeren … dat ik een bosbrand had kunnen voorkomen. Misschien heeft het tegen dan geregend en wil ik het natte karton helemaal niet meer oprapen … en in de zijkant van mijn sok logeren.

De wereld is gered

Oké, ik doe het. En ik ren verder. Het plastiek maakt lawaai telkens ik een volgende stap zet. Ik zie geen prullenbak, ik bevind me in het holst van mijn run, in het midden van het bos. Dat ding gaat toch niet te veel beginnen prikken. Ik blijf stug doorrennen tot het eerste huis en ja, het is dinsdag en ja, de containerbak staat buiten. Ik drop. Mijn goede daad voor vandaag zit erop, de wereld is gered.

Ik voel me verlost en content en ik heb nog nooit zo lekker gerend.