Kerstinkopen

“Nou, dát hebben ze hier in elk geval óók al niet,” klonk het in onvervalst Hollands naast me toen ik in de supermarkt aan de rand van de grote stad in ‘up tempo’ wat voorraden dacht aan te vullen. Ik keek naar de afgeladen winkelkar die ik ter hoogte van de boulangerie-afdeling als wegversperring aantrof en waarnaast een struise blondine oprees, verpakt in een gewatteerd okseljasje, ‘skinny pants’ (fluisterbroek, noemt een vriend van me dat) en bijbehorende stiletto’s. Ze bladerde samen met haar eveneens krapverpakte vriendin door de meegebrachte Allerhande, waarin ze waarschijnlijk zorgvuldig de gedroomde kerstmaaltijd voor in haar Zuid-Franse vakantiehuis bij elkaar had gezocht.
‘Wegwezen!’ was mijn instinctieve reactie. Maar ja, dan moet je niet in je haast om weg te komen die volle kar midscheeps rammen. En ook nog eens van schrik ‘sorry hoor’ zeggen. Ik hing. Want ik wist vást wel waar…?
Kortom, ik wees ze bij wijze van schadevergoeding waar de vol-au-vents te vinden waren: “Nee nee, niet bij de bakkerij-afdeling maar ergens halverwege de ontbijtgranen en de koekjes twee paden verderop.” En dacht me alsnog uit de voeten te maken. Maar de dames hadden beet en lieten niet meer los voor we samen de halve Allerhande van wegwijzers hadden voorzien. Ik weet nu hoe een Hollandse kerstmaaltijd in al zijn door Appie bedachte glorie eruit dient te zien. En ik word er niet vrolijk van. Ieder z’n feestje, tuurlijk. Maar als ik langs zie komen wat er blijkbaar allemaal in twee dagen tijd moet worden weggestouwd aan luxe etenswaren breekt het zweet me uit. Een kleine greep:
Voorgerecht: gazpacho met gerookte amandelen, rauwe ham en Spaanse olijven
Tussengerecht: warmgerookte zalmtartaar met kappertjesvinaigrette
Hoofdgerecht: malse hertenbiefstuk met wildsaus, kaneelstoofpeertjes, aardappelgratin en haricotvertbundeltjes
Toetje: brownietaart met warme kersen en mascarpone.
En dat komt dan nog maar uit de Kerstbox die je blijkbaar overal in Nederland kunt laten thuisbezorgen (€ 75, ingrediënten voor een diner voor 4 personen, geen drank). Voor één maaltijd dus. De fourage voor twéé kerstdagen met ontbijt, lunch, diner, tussendoortjes en snackhapjes moet je er nog uit de rest van zo’n Allerhande omheen componeren. Geen probleem als je in Nederland (of tegenwoordig ook in België) bent, daar ruk je alles bij Appie het schap uit. Maar dat wáren deze dames niet, die moesten op eigen initiatief de boel in een Zuid-Franse supermarché bij elkaar zien te sprokkelen. Dat was een beetje uit de klauw gelopen, aan de overbeladen boodschappenkar te zien. Amper het Frans machtig hadden ze het zekere voor het onzekere genomen, met ‘God zegene de greep’ als leidraad.
“Met z’n hoe velen zijn jullie eigenlijk?” vroeg ik terwijl ik voorpiepte bij de kassa (ja zeg, ik ben wel gek maar niet goed) en de afgeladen boodschappentruck achter me tegen mijn enkels tot stilstand kwam.
“Met z’n vieren.”
“En hoe lang blijven jullie?”
“Tot de 26e, dan gaan we wintersporten in Chamonix.”
“Nou, dan wens ik je sterkte”, zei ik, wijzend naar de etensberg in de kar.
“O, komt wel op”, sprak de blonde optimistisch. “En zo niet, dan gaat de rest gewoon de vuilnisbak in.”
“Maar… wat je over hebt kun je toch aan iemand anders geven? Er zijn genoeg mensen die het hard nodig hebben. Ook hier hebben we voedselbanken, vlak in de buurt zelfs!”
“Ja zeg”, zei de blonde, “da’s gedóe. Met kerst wil ik wel me rúst.”
Nee, ik heb het niet gedaan, ik heb niemand van de hakjes geschopt, maar geloof me, het scheelde niet veel.
Voor wie wèl een hart in z’n donder heeft, en onverhoopt toch iets te riant inkocht, hier kun je je overtollige boodschappen kwijt: http://www.banquealimentaire.org/pages/ou-nous-trouver-0017
Maar ‘t zou mooier zijn als je vooraf een beetje nadacht, beschaafd voor jezelf ‘op z’n Frans’ inkocht, en vóór de feestdagen wat extra’s insloeg om aan zo’n voedselbank te doneren. Krijgt iedereen een veel prettigere kerst van. Geen Allerhande voor nodig.