Kinderfeestje

‘O god, ik ben ingeburgerd’ dacht ik toen me vorige week op het dorp door een Parisienne (er stond 75 op het kenteken) de weg gevraagd werd naar de Lidl. Ik weet van geen Lidl, althans niet hier in de buurt, maar het feit dat een française me voor een ‘local’ hield vond ik inburgeringsbewijs genoeg. De herbevestiging kreeg ik het afgelopen weekeinde. De moestuinburen van een eind verderop gaven een feestje. Een kinderfeestje (“nee nee, alleen familie”) vanwege de achtste verjaardag van hun zoontje Antoine. Ik ken het joch, van op afstand althans, en er leek me weinig te vieren. Ik heb het niet zo op rotjongetjes die in het geniep – als ze denken dat er niemand kijkt – de huiskat met stenen bekogelen of een rot schop geven, en die een trappeldansje doen op de met bloed, zweet en tranen opgekweekte slaplantjes in de toch al zieltogende moestuin. Nee, ik loop niet te gluren, als ik met de auto de départementale op moet kom ik er nou eenmaal langs. Maar goed, een feestje dus. En het wil wat zeggen als je door Fransen voor zo’n intieme familiemanifestatie wordt uitgenodigd. Het zal misschien te maken hebben met die keer dat ik een week lang de moestuin heb besproeid en de kat verzorgd toen ze er niet waren. Of met de spoedhulp bij het bloedbad van de buurman toen hij z’n onderarm er bijna afsneed met een gebroken ruit. Aardige mensen, daar niet van. En heus, ze zijn van harte welkom voor een glaasje op z’n tijd, maar het vooruitzicht van een familiaal kinderfeestje met vriendjes en barbecue vond ik geen aanlokkelijk idee.
Ik consulteerde de echtgenoot, ook geen groot liefhebber van buurmanifestaties en ander feestgedruis. “We zijn er gewoon niet” opperde hij.
“Maar je komt er langs op weg naar de snelweg, dat feestje is buiten, dus dan moeten we echt weg.”
We keken elkaar aan en dachten hetzelfde, dat gingen we niet doen: overdag nog flink wat werk voor de boeg, ’s avonds het EK op televisie en de samenvatting van de Tour de France. Er zat niets anders op, we moesten gewoon ‘nee’ zeggen. Alleen, hoe zeg je nee? Ik ben daar geen held in, de echtgenoot al helemaal niet maar die roept doorgaans dat ik vast wel een briljante inval krijg.
Kreeg ik ook, al duurde het even voor het tot me doordrong: ik ging gewoon de waarheid zeggen. Niks smoesjes, niks excuses, gewoon ‘geen tijd, geen zin’. Vastberaden pakte ik de telefoon en toetste het nummer in. Het feestvarken zelf nam op. “Van harte met je verjaardag” zei ik opgewekt, en of ik pa of ma even aan de lijn mocht. “Non”, krijste het monstertje de hoorn in, “c’est ma fête, dus alle telefoontjes zijn voor mij!”
“Zeg dan maar tegen papa en mama dat de verre buren helaas geen trek hebben in het feestje met een ‘petit voyou’ als jij. En als ik je nog een keer de kat zie pesten kom ik je persoonlijk achterna”, zei ik waardig, en hing op.
“Jammer dat jullie niet geweest zijn” zei de buurman een paar dagen later.
“We hebben gebeld, het kwam slecht uit”, mompelde ik deemoedig.
“Ja, Antoine had het erover, maar hij heeft toch de hele avond naar jullie uitgekeken.”
Als de dood dat we wel zouden komen, bedacht ik met voldoening. Die liet de kat voorlopig wel met rust.