Laat maar, De Leeuw

“Niet te geloven”, mompelde ik gisteren tegen zessen vanachter m’n PC, toen ik het tv-programma van die avond bekeek.
“Wàt?” vroeg mijn man, die net de laatste hand legde aan een tekst waarvan de deadline al geruime tijd verstreken was.
Maar, zoals hij altijd beweert, “De deadline is pas als ik mijn stukje af heb.”
“De tv van vanavond”, verduidelijkte ik. “Paul de Leeuw, Paul de Leeuw, en Paul de Leeuw! Oké, tussendoor nog even ‘the making of’ een bejaardenkoor, de herhaling van het verborgen verleden van Joost Prinsen, en de slappe soaplol van De TV-kantine. Maar verder, De Leeuw! Ik ben allergisch voor die vleesgeworden platitude.”
Ik wist ook wel dat we de hele avond zoet zouden kunnen zijn met bijlezen: de NRC’s, de Nice Matin’s, de Figaro’s, en al het andere leesvoer dat niet via het scherm binnenkwam stapelde zich al weer geruime tijd op. Maar dat vond ik meer iets voor een gezapige zondag.
“Er is wèl voetbal.”
“Jawel, maar dat duurt ook maar een uurtje. En dat wordt ’s avonds laat herhaald.” Soms moet je een klein voorzetje geven om de denkraderen aan het draaien te krijgen.
“Dan gaan we vanavond uit eten!” riep mijn man ‘spontaan’.
Mooi zo, dat was geregeld. Met dank aan Paul de Leeuw.
Het werd het vorige zomer heropende eethuisje op het dorp, je moet je hand niet overspelen. Lekker dichtbij, redelijke keuken, vriendelijk geprijsd, en je hoeft er niet voor ‘op sjiek’.
Het was er knus, met een overwegend Franse bezetting die beschaafd keuvelend door de maaltijd kabbelde. Tot de deur met veel kabaal werd opengeworpen en er een tot in de nok opgetuigd trio glitterdames op leeftijd binnengolfde, dat uitvloeide rond het tafeltje naast ons. Even later gevolgd door een bolbuikige joviaal, type zelfstandig ondernemer in de bouw. Hollanders.
Het gezelschap vond -zo bleek al snel- zichzelf buitengewoon geslaagd. Niks mis mee, maar maak er niet zo’n pokkenherrie bij. De sfeer was weg, en aan aanpalende tafeltjes werd versneld om de rekening gevraagd.
Wij besloten het uit te zitten: alles beter dan Paul de Leeuw, al leek dit wel verdacht veel op De TV-kantine. We vervolgden ons gesprek voor de zekerheid in het Frans.
“Iets bij de koffie?” vroeg de bevriende gérant, die de hele avond fabelachtig in de plooi was gebleven. Hij ruimde de dessertborden af, z’n rug naar ‘dat andere’ tafeltje. Je zag bij wijze van spreken die rug ogen hebben, boze ogen.
“Een Rataplan!” riep ik enthousiast, “heb je dat?”
“Een wát?”
“Een ratafia!” Een soort versterkte wijn, zoiets als port. De vorige uitbater van het restaurantje had er vele liters van uit Italië gesmokkeld. Om een ratafia mocht je niet vragen, vandaar Rataplan, naar de hond van Lucky Luke.
Breed grijnzend kwam hij even later met een bestofte etiketloze fles met troebel vocht langszij: “Lag nog in de cave, maar er vraagt nooit iemand naar.”
Ik rook eraan. Perfect.
“Doe mij maar een kelkje schavuitenwater dan”, zei mijn man hoopvol. Maar een oude klare behoorde niet tot de mogelijkheden. Het werd afgemaakt op een marc de Provence. “Ook niet verkeerd”, mompelde mijn man, tevreden het amberkleurige vocht in zijn glas rondwalsend. “Dampertje erbij”, droomde hij weg.” Maar ja, dat mocht alleen maar buiten. Het hoosregende inmiddels.
De pets in zijn nek vanaf het achtergelegen tafeltje deed hem verstijven. Eén van de drie belegen gratiëen -ook een flesje verder- had met veel fysiek iets uitgelegd over de afmetingen van haar salon.
Beheerst haalde mijn man zijn sigarendoos tevoorschijn, doopte de kont van een dikke havanna in zijn glas en stak hem genietend in de brand. Daarna goot hij het bodempje marc achterover, hielp me -al dampend- galant in m’n jas.
Op weg naar de uitgang kon ik het niet laten. Terwijl er ostentatief gekucht en gewapperd werd, voegde ik het tafeltje in het Nederlands een hartgrondig “prettige avond nog” toe. De ogen in de rug van de gérant applaudiseerden in stilte.