Mijn Provence

Geen zin om erover te liegen, het was het voorbije weekeinde verschrikkelijk bij ons in de Provence. Als overtuigd Provençaalse par désir (uit verlangen) laat ik veel liever vertellen over het fantastische leven dat me hier ten deel viel, Maar ja.  Eerder meegemaakt hoor. Een jaar of tien geleden was het qua regen en bliksem ook al langdurig niet te harden. Er verdronken toen mensen in de binnenstad van de toch tamelijk grote plaats Draguignan, niet zo heel ver bij me vandaan. En nu was het dus weer zo’n épisode méditerranéen. Nooit begrepen waarom ze bij Méteo France extreem pokkenweer zo noemen. Het was dit keer wel aangekondigd. De Méditerranée heeft toch juist met goed weer te maken?

“Après nous le déluge!” (na ons de zondvloed) kankerde de echtgenoot die even uit het raam keek. Een citaat, toe geschrevan aan Madame de Pompadour, dat ie wel vaker lanceert als het even tegen zit. “Pendant nous le déluge”, corrigeerde ik.

En het zat dit keer dus dubbel tegen. ‘Een ongeluk komt zelden alleen’. herinner ik van mijn schooltijd in Nederland. Ik stond wat pasta te koken en ineens bleek het gas op. Nee, geen reserve-voorraad. Ik weet wel dat verstandige mensen altijd een bouteille gaz achter de hand hebben, maar ik ben als ’tot Provençaalse gemaakte’. meer van on verra, we zien wel. Een zo’n fles gas gaat bij mij een halfjaar mee. Wie dan leeft, en zo.

Vanwege het weer en de ongetwijfeld onberijdbare piste tussen ons huis en de doorgaande weg weigerde de echtgenoot bij voorbaat in de auto te stappen. In ons dorp kun je geen gas krijgen, je moet ervoor naar helemaal het stadje 9 km verderop. Morgen dan maar? Op zondag is het tankstation van de Citroën-dealer die ook in gas doet, dicht.

Het werd een weekendje koken zonder gas. Na enig peinzen had ik wel een oplossing. De oven, de grill, de magnetron. Genoeg fourage in de diepvries. “Jaja”, schamperde de echtgenoot die al een heleboel kaarsen had aangestoken. Hij rekende op stroomuitval.

Snapte ik wel. We zitten regelmatig zonder elektrikiteit. Daarom raad ik altijd iedereen die van plan is op het Franse platteland te gaan wonen aan: kook op gas en koop een houtkachel. Anders ben je vaak de pineut.

Maandag was het weer zoals het hoort. Die loodzware gasfles de Romeinse trap tussen de tuin en het huis op krijgen, was nog wel een dingetje geweest. Voor ie eraan begon, had de echtgenoot nog gewezen op het alarmnummer 112.

Het was tegen midi qua wintertijd, volgens mijn lijf al bijna één uur. Ik haastte me een glaasje apéro-rosé in te tappen en verscheen ermee in een bloot bloesje op het terras. Het was 24 graden, stralende zon.

Mijn Provence.