Naar de ondergang gehageld

Omdat ik geen boerin ben, klaag ik niet altijd over het weer. Maar nu kan ik het even niet laten. Na een winter met drie weken sneeuw, waardoor alle palmen in de buurt er bruingekuifd bijstaan, en extreem veel regen en onweer in april en mei, vind ik dat ik daar recht op heb. De subtropen? Al iets te lang niks van gemerkt. ´Global warming´? M´n neus!

Blijk ik toch weer niet genoeg te klagen te hebben. Gisteravond viel een vriend onverhoeds binnen op het l´heure de l´apéro. Hij woont een kilometer of veertig verderop in de Var, in de buurt van Brignoles. En daar, vertelde hij, was het het vorige weekeinde bar en boos geweest. Behalve door de onophoudelijke regen -ja, die had ik ook gehad- was zijn gebied geteisterd door hagel. En niet zo´n beetje ook.
“Als tennisballen zo groot”, benadrukte hij wel drie keer.
Ja, ja, dacht ik. Leer mij de Fransen kennen. In dit land is overdrijven ook een vak. Ik schonk nog maar eens in en vroeg of hij bleef eten. Hij bleef eten, hij was nog lang niet uitverteld. En tijdens het regionieuws op tv, dat altijd een dag of wat achterloopt, werd zijn verhaal toevalligerwijs en overtuigend bevestigd.
Ik heb een tijdje in zijn deel van de Var gewoond; sindsdien ken ik in de omgeving van Brignoles een paar mensen, onder wie wijnbouwers. Ik besloot er vandaag toch even heen te tuffen. En ik ben me een ongeluk geschrokken. Talloos veel hectares wijngaarden in een troosteloos slagveld veranderd, volkomen kale druivenranken, scheefhangend in modderpoelen; ik kreeg het er koud van, ook al omdat het regende. Het zo vaak bezongen mythische licht van de Provence leek definitief gedoofd.
Ik liep bij de coöperative binnen waar ik vroeger regelmatig kwam ´tanken´ en die ook altijd op zondagmorgen open is. Er liep alleen wat volk rond dat aan onderhoud deed, en de stemming was er somberder dan bij de dood van een dierbare. Ik begreep het wel; dit jaar geen oogst, en dus geen inkomen. Het zou best eens tot 2014 kunnen duren voor dit deel van de Var weer op enige schaal wijn oplevert.
Ik heb medelijden met die mensen. Noodweer is een risico van het vak, dat weet ik ook wel. Maar de vaak ´kleine´ producenten werken de laatste jaren hard -en met succes- aan kwaliteitsverbetering; hun investeringen begonnen net erkenning af te dwingen.
De rosé van de grote châteaux in ons departement geniet een wereldreputatie. Vaak (niet altijd) terecht. Dat de Var ook op het gebied van rood en wit inmiddels ook al mooi spul te bieden heeft, is minder bekend, en voornamelijk te danken aan die ´kleine´ producenten. Dat uitgerekend zij naar hun financiële ondergang gehageld zijn, heeft iets onrechtvaardigs.
Overigens: ook in ´mijn´ deel van de Var nog steeds meer bewolking dan zon. Maar het is droog, dat is al heel wat tegenwoordig.