Niet mijn Charlie

Ik wilde er eigenlijk niks meer over zeggen. Maar ik keek vanmiddag naar de mensenmassa’s in Parijs, elders in het land, in onze regio (Nice, Cannes, Marseille, Aix, Toulon, en verder in vrijwel elk gehucht): zeeën van mensen, je wordt al claustrofobisch bij de beelden. Ik ben niet zo van de mensenmassa’s, maar ik gun iedereen zijn of haar ‘statement’.
En het viel me op dat de ‘manif’ in Parijs toch wel erg een politiek egotripje was geworden. Al die regeringsleiders voorop in de demonstratie. Die eerder op het bordes van het Elysée door Hollande welkom werden gekust. We zagen hoe Sarkozy onmiddellijk de regie in handen nam en druk gebarend iedereen begon te verwelkomen. We zagen hoe daarna op nogal genante wijze al die regeringsleiders in de rij stonden voor de bussen die hen vanaf dat vertrekpunt naar de demonstratie zouden vervoeren, waarvan ze de laatste tweehonderd meter gingen afleggen van een mars die voor het gewone volk van de Place de la République naar de Place de la Nation voerde, zo’n 3 kilometer. We zagen in close up de Israëlische premier Netanyahu zich groen en geel ergeren en uiteindelijk naar zijn mobieltje grijpen om te voorkomen dat ie nog langer doelwit van het druilbuitje en mogelijke aanslagen zou zijn. Hij mocht binnen wachten en kreeg een eigen bus. We zagen Rutte zich een andere bus in ellebogen.
En daarna. De opstelling van al die politieke kopstukken voor die paar honderd meter nabij de Place de la Nation duurde eeuwig: er werd gedrongen om toch vooral vooraan te staan, Sarkozy werd naar de tweede rij verordonneerd maar wist aardig terug te krabbelen. Mevrouw Sarkozy was vooral in beeld wegens een tot aan de neus opgetrokken coltrui, een ‘cagoulage’ waarvan het nut niet geheel duidelijk werd. De president van Mali wist de arm van Hollande te veroveren, Angela Merkel -aan diens andere arm- probeerde er juist aan te ontkomen.
De nabestaanden, die prominent voorop hadden moeten gaan, sneeuwden in onder al dat politieke geweld. Ze waren even in beeld, met witte ballonnen en met hoofdbanden met de namen van hun geliefden erop, toen het eindpunt al bijna bereikt was. Tussen hen, en de stoet van enthousiast naar de uit de ramen hangende buurtbewoners zwaaiende politico’s, een haag van camera- en andere pers.
Toen de laatste meters waren afgelegd en het einddoel -de aftandse kerstboom die godbetere het nog steeds de rotonde van La Place de la Nation ontsiert- was bereikt, taaiden al die politieke hotemetoten ijlings af; straks diner in het Elysée. Hollande bleef nog even plakken om zich ‘onder de nabestaanden te mengen’. De weduwe van Charb draaide in tranen (naar mijn idee terecht, maar waarom was ze daar in godsnaam) haar hoofd af toen Hollande wilde zoenen. Tekenaar Luz en columnist Pelloux hielden het ook niet droog.
Er zat een blijkbaar uitgenodigde imam in een rolstoel te wachten op aandacht, pal voor een op afstand gehouden menigte achter een spandoek ‘Je suis Charlie’, maar hij kwam niet aan de beurt. Premier Valls deed intussen nog een rondje ‘peuple’, straks weer verkiezingen.
Het waren er dus zoveel miljoen daar in Parijs. Allemaal ‘Charlie’. Ze schreven geschiedenis. En zo te zien hadden ze het heel gezellig. Maar hoeveel echte ‘Charlies’ zaten er nou eigenlijk tussen? En hoeveel oprechte ‘Charlies’ bevatte het wereldleiderslegioen?
Ik ben geen ‘Charlie’, als dit is wat het inhoudt. Ik gedenk mijn vermoorde collega’s en die andere onschuldige slachtoffers wel op mijn manier. Gewoon, in stilte. Maar dit wou ik nog even kwijt.
En woensdag is er een nieuwe, nu ineens wèl zwaar gesponsorde, Charlie Hebdo. Eenmalige oplage: 1 miljoen. Als iedereen een abonnement neemt is er zelfs een kansje dat het al jaren noodlijdende satirische blaadje het overleeft. Ben benieuwd wie zich daar over een paar maanden nog druk om maakt.