‘Nog vijftig wedstrijden’

Mijn honden houden niet van voetbal. Alle vorige edities wel, maar deze willen niet aan de bal. Vaak genoeg geprobeerd hoor, maar als je een balletje wegtrapt en je hond gaat staan wachten tot je ‘m weer ophaalt om daarna geeuwend in het gras te gaan liggen of schouderophalend weg te lopen, dan is de lol er gauw af. Voetbal op tv hoeft ook al niet. Zodra er een wedstrijd over het scherm rolt, kruipt de een in z’n mand en draait de ander zich demonstratief met de kont naar het scherm, blik op de tegenoverliggende muur gericht. “Nog vijftig wedstrijden te gaan”, fluistert de echtgenoot dan tegen de boze rug, maar de grap komt niet aan. Je ziet ‘m denken: “wacht maar”.
Lang hoeven we nooit te wachten, al na het eerste kwartiertje door stadiongejuich ondersteund voetbalcommentaar begint het terugpesten. Pal voor het scherm gaan zitten, je indringend aanstaren, kwispelend langs lopen, op je voeten neerploffen en smekend omhoog kijken, naar het raam rennen en ‘kijk, daar loopt iemand’ blaffen terwijl het buiten pikkedonker bos is, en je zelfs iemand die z’n neus tegen het raam zou drukken slechts met moeite zou kunnen onderscheiden. En de sterkste troef: ineens dringend moeten plassen. We weten het meestal te rekken tot de rust. En daarna tot de nabeschouwingen vanwege het uitreiken van kluiven. Tegen dat die op zijn, verschijnt Messi in beeld, de teckel van Studio France, en daar is wel belangstelling voor: al diens bewegingen worden met argusogen gevolgd. Maar ja, dat mensengeouwehoer ertussendoor hè. Als het aan hen lag werden er uitsluitend close ups van Messi uitgezonden. Men is dan ook diep beledigd als we voor de verandering de nabeschouwingen op de ‘Belg’ volgen. In eerste instantie deden we dat om de irritante reclames te omzeilen die Nederland tussen wedstrijd en napraten uitzendt. Maar gaandeweg zappen we steeds vaker naar Panenka, prettig commentaar, vaak betere gasten. Alhoewel… vaste waarde is de familie Mulder. Vanavond zit bijvoorbeeld vader Jan er, morgen zijn zoon Youri. En beiden wisselen dat af met bezoekjes aan Studio France. Een leuk verdienmodelletje ongetwijfeld, dat we hier in Frankrijk een ‘tirelire ambulante’ zouden noemen – een wandelende spaarpot. Ik ben bang dat, met mij, meer voetballiefhebbers een beetje Muldermoe raken. Opleven doen we pas weer als Henk Spaan Studio France binnenstapt, altijd goed voor een mooi momentje nostalgie en milde mijmeringen. Bij zijn krakend stemgeluid zie je ook de honden weer opveren: het einde nadert, meestal met een close up van Messi. Tevredenheid alom. Weer een voetbalavondje volbracht.