Nooit meer pijnboompitjes

Vandaag maakte ik onderaan de heuvel op ons terrein nogal hardhandig kennis met een stelletje stropers. Nee, geen dierenstropers, maar lui die het hebben voorzien op dennenappels. Pardon? Jawel, dennenappels. Daar blijkt handel in te zitten. En het gaat niet om individuele ‘goudzoekers’, maar om hele bendes.
En het gaat niet alleen om dennenappels, maar om eigenlijk zo’n beetje alles dat de Provence te bieden heeft: eucalyptus, hulst, tijm, rozemarijn, mimosa, paddenstoelen….
Ik mag niet discrimineren, maar volgens Michel Fourmillier, president van het Syndicat horticole du Var, worden de bossen hier zo’n beetje compleet kaalgestroopt door georganiseerde bendes uit met name Marokko en Tunesië. Hij waarschuwde dat de bijzondere biodiversiteit van de Var -het op Les Landes na bosrijkste gebied van Frankrijk, met 335.000 hectaren uniek bosgebied- groot gevaar loopt door die ongehoorde plunderingen.
Ik las dat krantenbericht in de Var Matin een maandje geleden, schouderophalend. Zal best, zal zo’n vaart niet lopen. Bovendien, er staan dikke boetes op bosplundering: tot wel 1000 euro, en/of drie jaar de bak in.
Maar navraag bij de commandant van de brandweer van Draguignan (die hier ook de bosbewaking in portefeuille heeft) Stéphane Bonmarchand maakte duidelijk dat het wel degelijk om een ernstig probleem gaat. “Mensen doen er lacherig over maar wij vinden het een verontrustende ontwikkeling. Nu het crisis is zien onverlaten overal handel in. Dus plukken ze onze bossen kaal, geen rekening houdend met de schade die ze daarmee aanrichten en die misschien wel onherstelbaar is. Je kunt niet zomaar paddenstoelen, planten, struiken en jonge bomen uit de grond ratsen, en zeker niet op de grote schaal waarop dat nu gebeurt, zonder een bos behoorlijk te beschadigen. En we moeten maar zien hoe en of dat zich herstelt!” Bonmarchand is boos. En gefrustreerd. Terecht. Want hem ontbreekt het aan de mankracht en de middelen om er ook maar iets tegen te doen.
Dus stonden er bij mij vanmorgen enkele ‘individuele bendeleden’ in een uithoek van mijn terrein met lange stokken tegen mijn ‘pins’ te rammen. Ik liep een rondje met de hondjes, en zei er wat van: “Vous êtes sur propriété privée.” Ik kreeg nog net geen stok in m’n nek, maar de boodschap was duidelijk: wegwezen!
Ik wàs weg. Had mijn onopvolgbare herdershond Rex nog maar geleefd…
En de lokale champêtre bellen had geen zin; als ie niet slaapt, suft ie wel.
De pijnbomen zijn intussen volledig leeggeschud, dus het stroperstuig zal wel niet snel terugkomen. Maar één ding is zeker. Ik doe nooit meer iets met pijnboompitjes, zelfs niet in een slaatje.