Over vooroordelen

Gisteravond plotseling hevige regen en zwaar onweer, terwijl het de dag ervoor nog zachtjes gesneeuwd had. En net als zo vaak viel de stroom uit. Ik ben eraan gewend, ik schrik er allang niet meer van. Ik trok mijn laarzen aan. En mijn legerjack, ooit bij een dumphandelaar in Alkmaar gekocht en al iets van 30 jaar mijn trouwe kameraad bij koude nacht en vochtig ontij.
Als je de aardlekschakelaar van mijn min of meer prehistorische mas wilt
bereiken, moet je eerst door de tuin, een restanque op en dan kun je via een soort luik in de buitenmuur die schakelaar omzetten. Heb je meteen weer stroom, althans in negen van de tien gevallen. Ook gisteravond legde ik het vertrouwde parcours af en toen ik weer binnen was, werd ik tot mijn verbijstering verwelkomd door werkelijk een oceaan van licht. Maar nog voor ik met mijn ogen had kunnen knipperen, patste de ene na de andere lamp. Ook de tv explodeerde.
Het was een uur of elf en bij het licht van mijn zaklantaarn (óók onmisbaar als je ‘buiten’ woont) belde ik mobiel met het SOS-nummer van de EDF, Électricité de France, mijn stroomleverancier.
Geloof het of niet, maar omstreeks half één ‘s nachts kwam er een Citroën Berlingo mijn paadje opgetuft: de EDF had toch nog iemand mijn kant opgestuurd om me te ‘depanneren’.
Ik bood de meer dan welkome nachtbraker uiteraard meteen een rouge aan, een gebaar dat een band schiep. Daarna ging hij op onderzoek uit, en stelde vast dat uit al mijn stopcontacten 400 volt vloeide, als je dat zo zegt. In de tuin -bijgelicht via mijn zaklantaarn- klom hij in de houten paal, waaraan de elektriciteitskabel zwiepte in de wind.
Het vonnis was hard: een transformator, door de bliksem geveld, niks meer aan te doen, geen nieuwe voorhanden. “Système D” (débrouillage: een handigheidje), grijnsde mijn nachtelijke EDF-bezoeker. En binnen de kortste keren had hij een soort noodvoorziening getroffen. Vanmorgen zou hij terugkomen om de boel serieus te repareren. We namen nog een paar glaasjes, we spraken gezellig over andere buitenlandse huiseigenaren met wie hij te maken had gehad. Zo tegen drie uur vannacht vertrok hij; om een uur of acht vanochtend was hij weer terug. Hij verving de transformator en liet me schadeformulieren invullen. Binnen drie weken zal de EDF alle schade vergoeden, beloofde hij me.
Ik schrijf dit op omdat ik er tabak van heb dat nogal veel mensen geloven dat je qua dienstverlening in Frankrijk aan het verkeerde adres bent. Het tegendeel is het geval!
Ik las onlangs in een Nederlandse krant op internet, dat je voorzichtig moet zijn met Franse aannemers. Onzin. Die mensen houden zich -over het algemeen- keurig aan hun afspraken. Maar je moet natuurlijk wél een beetje de taal spreken en je aanpassen aan hun omgangsvormen.
Veel Nederlanders vinden dat te lastig. Bovendien hebben ze liever met landgenoten te maken. Dus huren ze Hollandse werklui in en laten ze vaak zelfs ook nog de materialen uit Nederland komen. Dom. Ze verstoren de lokale arbeidsmarkt en stoten de Franse arbeiders het brood uit de mond. En reken er dan maar niet op dat er in noodgevallen iemand in de buurt te vinden is die bereid is om enigerlei pech te verhelpen.
Ik heb vanaf het begin voor mijn dorp gekozen, en zeker niet uit berekening. Maar het blijkt wel de beste verzekering die je je kunt wensen.