Pendelhond

’s Ochtends half zes is geen logische tijd om ‘gezellig’ te komen buurten. De neiging om me nog eens om te draaien en de klop op de deur te negeren won het dan ook bijna van het plichtsbesef dat me dwong de koude slaapkamervloer, de klamme kleren en de donkere gang naar de voordeur te trotseren. De zijdelinkse dreun die ik de echtgenoot gaf om hem uit z’n tevreden snurkslaap te rammen was zonder resultaat gebleven. Met moeite draaide ik het halsstarrige nachtslot van de voordeur en opende die achterdochtig op een kier. En keek in de kille tronie van de ‘baas’ van Turc, onze halve-adoptiehond. (Klik hier voor het hele verhaal.)
“Oui?”
Of die @€$%^#*&! hond hier misschien rondhing.
Dat had ie wel gedaan, de halve dag en bijna de hele avond, voordat hij maar weer eens op z’n kudde geiten afging, zo rond half twee ’s nachts.
“Non”, zei ik naar waarheid, en wilde de deur weer dichtdoen; hij zette zijn voet er tussen. Dat was niet handig. De voordeur is van massief olijvenhout, komt die massa eenmaal in beweging, dan is de remweg minstens zo lang als die van een olietanker op stoom. Het kraakte. En dat was niet de voordeur, die vloekt niet in plat Provençaals. De inmiddels toch nog gealarmeerde echtgenoot trok de deur weer open en gezamenlijk zagen we de geitenmelker vloekend en tierend het pad naar de weg op strompelen. Vonden we niet erg, we waren alleen bang voor de repercussies die dat weer op Turc zou hebben. Als ie weer eens bij ons is komen buurten – steeds vaker en steeds langer – wordt hij soms dagen achtereen opgesloten. Zonder eten. Maar zolang hij blijft pendelen tussen hier en daar kunnen we niks; tot nu toe valt er bovendien niet met die ‘boer’ te praten. Die hond is van hem!
De boze baas was nog niet uit het zicht verdween of Turc dook op voor de tuindeuren: “Hallo! Daar zijn we weer!” Een en al vrolijkheid en aanhankelijkheid. Hij bleef de hele dag, maar wel met pendeldienstjes tussendoor. Blijkbaar elke keer net buiten het bereik van zijn boze baas, die wellicht even iets minder mobiel was.
’s Avonds trok hij toch weer naar z’n kudde. Wanneer we ‘m terugzien? Straks, denk ik. En ik hoop het. Eigenlijk zou ik me met van alles en nog wat moeten bezighouden, werk en zo, maar ja. Mijn verhaaltje over dat spookdorp, ‘village fantôme’, waar ik gisteren was, dat ik tik morgen wel. En ja, heel Europa staat strak van de stress over migranten (die trouwens liever niet hier in de buurt willen wonen, lees maar na op de Facebookpagina van Côte & Provence), maar ik ben een beetje gepreoccupeerd. ‘t Zal best dom zijn, maar Turc gaat even voor. Misschien wordt het wel oorlog met zijn baas. Ik ben voorbereid, bijna handenwrijvend. Want deze heel speciale ‘migrant’ is meer dan bienvenu.