Personal trainer

Sinds een week of wat is het gekreun en gesteun hier in en om het huis niet van de lucht. Om de paar dagen komt er tegenwoordig namelijk een personal trainer op bezoek. Da’s aanpoten, want het is er eentje die van aanpakken weet. Niks warming up, niks voorzichtigjes beginnen met wat lamlendige rek- en strekoefeningen, niks doe-maar-relaxed-aan met een paar hoogst moderne yoga-strapatses. De ‘zonnegroet’ bestaat uit een stevige roffel op de terrasdeur. Gevolgd door een afkeurend geblaf van het viervoetig huisgespuis; mijn honden hebben het niet zo op die personal coach. Logisch, hij komt niet voor mij, maar voor hen. Spelen! En ineens moeten die luie couchpotatoes eraan geloven. Sinds deze jeugdige en onvermoeibare coach de conditietraining op zich genomen heeft, rennen zich een rotje in de rondte. Niet uit vrije wil, maar omdat er geen ontkomen aan is. Het enthousiasme van Turc kent geen grenzen.
Turc, zo hebben we hem genoemd, sinds ik op internet heb uitgevonden dat onze gelegenheidsgast een Anatolische herder is. We hadden hem ook Erdogan kunnen noemen, maar je wilt zo’n allervriendelijkste kuddehoeder niet beledigen. Turc hoort namelijk een kilometertje of wat verderop over een troupeautje geiten te waken. Wil ie best doen – en doet ie ook – maar niet heel consequent; die stomme geiten willen niet spelen. En Turc is een jonge herder in opleiding die afleiding nodig heeft. Plus liefde. En aandacht. En een behoorlijke dagelijkse maaltijd. Dat laatste was waarschijnlijk de voornaamste reden dat Turc onze kant kwam op gedwaald, mogelijk in het spoor van een van onze lekker uit de bek riekende huishonden die een wandelingetje had gemaakt.
Toen ie voor het eerst voor de deur stond was hij vel over been, z’n ribben waren zelfs voor een Hans Anders-klant probleemloos te tellen. Nee, dat gaat hier niet, dan krijg je hoe dan ook een volle bak onder de neus geschoven. Fout? Vast wel, maar die fout ligt dan toch bij de ‘baas’ die kennelijk te belazerd is om z’n hond voldoende te eten te geven. En liefde. En aandacht. Anders gaat een hond niet aan de wandel. Niet zó’n hond in elk geval. Anatolische herders staan bekend om hun onvoorwaardelijke trouw aan de baas, om hun verantwoordelijkheidsgevoel, om hun waakzaamheid; ze verdedigen hun kudde. Maar ja, echt zuiver op de graat is Turc niet.
Turc is in opleiding, zei die baas. Maar de kans dat hij voor z’n examen slaagt is minimaal, vermoed ik: een mislukte variant van een rashond, te lief, te dociel, niet serieus genoeg. Dat weet ik uit eigen waarneming, de rest kwam ik aan de weet omdat ik hem op een dag ben gevolgd om er achter te komen waar hij vandaan kwam, en of hij überhaupt een baas had. Die vond ik een kilometer of wat verderop, een nurkse rotzak die eigenlijk helemaal geen dieren zou mogen hebben. Zijn vorige bastaard herdershond had ook al geen leuke leven; toen ze per ongeluk een nestje kreeg heeft ie alle puppies voor haar ogen verzopen. Daarna werd ze een beetje gaga, niet veel later ging ze dood. En zijn geiten hebben het ook niet best. Ik heb maar één woord voor dat type: connard.
Jawel, de hond was van hem. Jawel, de hond moest herdershond worden. Hij had hem uit de bergen gehaald, en wist ik wel wat het kostte om zo’n hond te voeden? En als die hond zich zo bleef gedragen, dan zou hij hem echt, heus wel, weg moeten doen.
“Mooi”, zei ik, “dan weet je nu waar je hem kwijt kunt.” Hij keek me onaangenaam aan en begon over aansprakelijkheid en gemaakte kosten. Ik ben weggelopen. “Vous savez où me trouver.”
Turc komt steeds vaker langs, blijft ook steeds langer. Maar dan speelt zijn verantwoordelijkheidsgevoel weer op. Gaat ie toch maar weer even kijken bij ‘zijn’ kudde geiten. En krijgt hij klappen en huisarrest van z’n ‘baas’.
Nee, ik kan Turc daar niet zomaar weghalen. Niet zolang hij uit eigen beweging toch weer schoorvoetend naar ‘huis’ gaat. Maar het komt wel goed. Voor de kerst woont Turc vast hier en heeft ie geen huis meer (waar ie niet naar binnen mag) maar een thuis. Gaat helemaal vanzelf. Hoop ik. En anders…..